Bye Bye Africa, Hallo Holland!

Dat was het dan. Na een geweldig weekje Kaapstad als afsluiting van de reis in Afrika, vliegen we over drie uurtjes terug naar Nederland. Aan de ene kant kijk ik natuurlijk heel erg uit naar het oud&nieuw vieren met de hele familie, de wijntjes drinken met vrienden, het stappen zonder bij elke stap te worden betast, het niet meer hoeven sprayen met citronella om de volgende dag alsnog mijn hele benen open te moeten krabben, de heerlijke douche thuis, mijn eigen bedje, mijn knappe neefje weer zien die ineens al bijna kan lopen (hallo waar blijft de tijd?!), het fietsen, het sporten, het gewoon betalen wat er op het prijskaartje staat, het altijd en overal Nederlands kunnen praten, kwark eten, het voor mijn kledingkast met veel te veel keus staan, het delen van mijn verhalen met al mijn lieve vrienden en familie en het starten van een nieuwe fase in mijn leven...

Maar wauw. Wat heb ik een geweldige tijd gehad, wat waren de afgelopen 4,5 maand fantastisch. Van het wassen met een tijltje in een achterstandsbuurt van Oeganda tot het genieten van een warme douche op het strand van Zanzibar. Van de 31uur in een oude bus zitten om van Tanzania naar Malawi te komen, tot het een uurtje vliegen binnen Kenia. Van geconfronteerd worden met de meest heftige armoede in Nyendo, tot het genieten van de meest luxe resorts op Diani Beach. Van het eten van bonen en chapatti, tot het drinken van de lekkerste Afrikaanse wijnen. Van tranen van verdriet om het verlies van mijn lieve opa en dan ook nog die afstand tot tranen van het lachen met Sanne. Van het kussen met een giraffe tot het vluchten voor een boze olifant. Van vrienden die aan de andere kant van de wereld wonen tot vrienden uit dezelfde stad. Van vroege nachten uitgeput naar bed tot romantische avonden tot vroeg in de morgen borrelen op het strand. Van een letterlijk dieptepunt bij het duiken in de Indische Oceaan, tot een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt op de top van de Kilimanjaro. Van actieve dagen kayakken in Malawi, hiken in de Drakensbergen en surfen op Coffee Bay tot dagen lang luieren op het strand. Van het lopen in de regen die tot aan mijn knieën kwam in Tanzania tot het besparen van de kleinste beetjes water in de Westkaap van Zuid-Afrika. Van ondergedompeld worden in de Afrikaanse cultuur tijdens het slachten van een kip tot het doorvoeren van de Hollandse cultuur tijdens het vieren van Sinterklaasavond en van het dagen lang “alleen” zijn tot het een maand samen reizen met mijn lieve vriendje..

En van iemand die altijd droomde
van een reis naar Afrika tot iemand die deze droom heeft verwezenlijkt en hier nog een leven lang van na kan genieten. Want wat ga ik de vrijheid missen en wat heb ik ontzettend veel gezien, gedaan, gehoord, gevonden, gedacht, geleerd en vooral genoten. Een reis met een gouden randje die niemand meer van mij af pakt! Bedankt iedereen voor jullie ontzettend lieve support. Ook dat heeft mijn reis gemaakt zoals hij nu is geweest: Adembenemend mooi op alle gebieden!

We’re flying hiiii

De bedoeling was om in Chintsa een aantal daagjes heerlijk te relaxen en “niks” te doen. En dat leek een goed plan, maar de tweede dag was Niels zo erg verbrand dat nog meer dagen op het strand niet het beste idee ooit leek. Hierdoor hebben we na twee nachtjes de BazBus richting Port Elizabeth gepakt. Ik persoonlijk vond Port Elizabeth best een leuke stad. Er waren twee grote havens, de stad was schoon en ondanks dat het een grote stad is, heb ik mij er niet onveilig gevoeld. In Port Elizabeth hadden we eigenlijk maar één hele dag vrij, maar omdat Niels nog geen Olifanten had gezien en vlak bij Port Elizabeth het Addo Elephantpark ligt, besloten we onze dag te besteden aan onze (voorlopig) laatste safari in Afrika! En, dat bleek een super goede keus. Van “geen” is de olifant in Niels zijn lijstje gestegen naar “het meeste” en ook “het dichtstbij”. De mega grote beesten liepen op nog geen halve meter naast de auto en we moesten hen meerdere malen gewoon ontwijken omdat ze op het midden van de weg liepen. Super gaaf!

Na Port Elizabeth zijn we naar Storms River gegaan, wat het begin betekende van onze tocht op de Garden Route. Storms River was een onwijs groene plek met vlak bij een groot natuurpark het hostel waar wij verbleven. Niels en ik hebben hier een nieuwe vriend ontmoet : Toast. Toast is de hostel-hond die ons tijdens onze ruim 3uur durende tocht in de bergen en de rest van de avond in het hostel heeft vergezeld. Pff, Jup. Ook Pink begin ik nu toch echt ook wel te missen!

Op onze weg Naar Kaapstad merken we bij iedere plek waar we meer naar het Westen gaan dat de omgeving steeds “rijker” wordt. De huizen worden groter, de winkels worden meer westers en de wegen zijn steeds meer ontwikkeld. Zo kwamen we na Storms River in het paradijselijke Wilderness. Een mooie groene plek in de bergen en aan het strand met een klein stadje op tien minuutjes lopen van ons hostel. En toen we op de eerste dag even aan onze tan aan het werken waren, kwamen er boven ons een aantal paragliders vliegen die vervolgens vlak achter ons landde. Dat leek ons natuurlijk ook wel heel erg gaaf! En nu we hier dan toch zijn...

En daar gingen we dan. Met ons hart in onze keel met een busje de berg op om vervolgens bungelend aan een grote parachute over Wilderness te vliegen. Best wel spannend eigenlijk, en zeker vanaf het moment dat mijn tandeminstructeur mij vertelde dat hij nog niet zo vaak met een tweede persoon gevolgen had. FIJN! Heb ik weer. Haha ;) Alle riempjes, gespjes en knopen vast, verklaring tekenen, drie stappen tegen de wind in en hoppa daar gingen we. En wat was dit gevoel geweldig! We konden gewoon echt even vliegen! Heerlijk om even in de geluidloze lucht te zijn en de geweldige omgeving van Wilderness van bovenaf te bekijken. Een heerlijke ervaring, zelfs voor Niels met zijn hoogtevrees. Super!

Nog twee daagjes genoten van het heerlijk ontspannen Wilderness en toen was het tijd om verder te gaan naar Stellenbosch. Stellenbosch staat bekend om de velen wijngaarden dus je kunt vast al raden wat wij hier hebben gedaan. Voor nog geen €40 per persoon hebben we in totaal zo’n 20 wijntjes kunnen proeven en werd ons informatie en leuke weetjes over de wijn(gaarden) gegeven. En hoewel we na onze eerste drie wijntjes al begonnen te fluiten en te lachen, deden de kaasjes bij de tweede en de lunch bij de derde stop ons goed en hebben we uiteindelijk zelf de weg naar de deur kunnen vinden. Een zeer geslaagde dag waarin Niels heeft ontdekt dat hij eigenlijk toch ook best een wijnliefhebber kan zijn!

Terwijl we langs lange, droge, natuurgebieden rijden wordt ons verteld dat De Westkaap kampt met een groot waterprobleem. Deze winter heeft het niet voldoende geregend met het gevold dat wanneer het voor maart hier niet genoeg gaat regenen, het stromend water in de hele Westkaap wordt afgesloten. Best heftig gezien in deze Westkaap ook de wereldstad Kaapstad te vinden is. Nooit eerder is er zo een grote stad zonder water komen te zitten. Ik sta verbaasd over dat ik dit zeg, maar fingers crossed voor veel regen de komende maanden dus.

Vanavond arriveren we als het goed is in Kaapstad. Nog ruim acht daagjes om deze wereldstad te verkennen en onze eerste kerst in het buitenland te vieren. Tot nu toe voelt het nogal raar dat kerst al bijna voor de deur staat gezien wij “kerst” gewoonlijk koppelen aan “kou”, maar we gaan het meemaken! De komende dagen staan de Tafelberg, Kaap de Goede Hoop, Simons Town, Lionshead, Robbeneiland, Kaap Peninsula en Waterfrond onder anderen nog op de planning dus vervelen zullen we ons zeker niet :)

Off to the South!

Zuid-Afrika is een heerlijk divers land dat voor ieder wat wils biedt. Dat hebben we ons de afgelopen week maar al te goed gerealiseerd. Na de reis van de ontspannen en groene Drakensbergen naar de ontwikkelde en veel meer westerse stad Durban, kwamen we in een leuk en modern hostel waar we de beste burger ooit op hebben. Ja Maarten en Janneke, the burgerpriest heeft er een ware concurrent bij!

Dat weekend hebben we Durban verkend. Zaterdag zijn we naar het bekende Ushaka Seaworld (een soort dolfinarium maar dan met een heel waterpark met glijbanen tussen de verblijven van deze dieren door) geweest en In de avond besloten we naar een Jazzbar te gaan. We hadden al meerdere keren van verschillende mensen goede verhalen gehoord over een Jazzbar een stukje verderop, dus hoewel Jazz niet persee onze muziekstijl is besloten we toch een kijkje te nemen. En ja, de band was inderdaad erg goed! De zangeres was alleen 9/10 de tekst vergeten want zong alleen maar “jatadapta oehoe dapta” en ik durfde mijn ogen niet op iets anders dan de band te richten want de hele bar was leeg en wij zaten daar als tafeltje vol ongemakkelijke toeristen opvallend te zijn. Grappige ervaring maar niet persee voor herhaling vatbaar dus! Maaaar, in het casino vlakbij hadden we meer geluk en daar hebben we onze zaterdagavond in Durban dan ook goed af weten te sluiten. Zondag hebben we het stand uitgetest, de minimarkt bezocht en over de boulevard (die ons de indruk gaf in Miami te zijn) gewandeld. Durban is een grote stad waar je makkelijk in kan verdwalen en ik moet zeggen dat ik savonds niet graag over straat ging, maar al met al was ik er echt heel graag. De combinatie van de wolkenkrabbers, luxe hotels, grote kantoorpanden met het strand, de palmbomen en de minikermis op de boulevard vond ik echt heel gaaf!

Vanuit Durban zijn we samen met Duncan en Hannah richting St. Lucia gegaan met de auto die we hadden gehuurd. Een korte midweek waarin we een boottocht tussen de nijlpaarden en crocodillen hebben gedaan, op safari zijn geweest (EINDELIJK een neushoorn gezien en dus mijn big five compleet gemaakt!), spelletjes hebben gedaan en Sinterklaas avond hebben gevierd met gedichten en cadeautjes. Op de laatste dag zijn we langs Cape Vidal gereden (super mooie stranden, die waarschijnlijk nog mooier waren geweest als we goed weer gehad hadden) en daarna zijn we moe maar voldaan terug naar Durban gereden. En met een kamerupgrade door een dubbelboeking bij terugkomst in het hostel hebben we onze week heerlijk afgesloten na een avondje een wedstrijd te hebben bezocht Amazulu FC, de plaatselijke voetbalclub in de township. De kaarten hiervoor moesten we overigens kopen in een auto en we hebben ons enigszins zorgen gemaakt over het stadion dat eruit zag alsof hij nog in geen 100jaar was opgeknapt en dus elk moment kon instorten. Een hele beleving weer!

... En toen begon de ellende van deze week. Nadat we om 6.45uur helemaal klaarstonden om aan onze zeven uur durende busreis naar Coffee Bay te beginnen en de bus meer dan een uur te laat was, had ik al een lichtelijk gevoel dat dit een lange dag ging worden.. Maargoed, ondanks dat de bus overboekt was en dus de mensen van de laatste stop moesten staan en er een man met parmezaanse kaasplekken op z’n hoofd in de stoel voor ons zat, hadden Niels en ik een fijn plekje en was de situatie voor ons dus best positief.

En toen gebeurde het. Hard gekraak en geschuur verstoorde onze soepele rit op de snelweg. Het wiel van de aanhanger haalde ons busje in en gezien het trekken van een aanhanger zonder wielen niet zo goed blijkt te zijn voor de aanhanger, moesten we een andere oplossing zien te bedenken.

De aanhanger werd aan de kant van de weg gezet en in onze veel te volle bus moesten dus ineens nog zo een 20 grote backpacks worden geplaatst. En net toen we alles en iedereen hadden ingeladen, kreeg de chauffeur een telefoontje dat het niet veilig was om met zo een volle bus verder te rijden en dus moesten we wachten tot er hulp kwam. En daarmee bedoel ik nog eens ruim twee uur wachten tot er een busje kwam om een nieuwe aanhanger te brengen. En terwijl iedereen hier natuurlijk van baalde, begon meneer parmezaan te klagen over zo ongeveer alles wat je maar kan bedenken en klagende mensen bevorderen de sfeer nou niet bepaald. Gelukkig bereikten we na veertien uur dan eindelijk onze bestemming in Coffee Bay en was het tijd voor ontspanning!

Of toch niet? Onze slaapplek voor de komende twee nachten was een gedeelde slaapkamer met drie mannen die stonken naar tenenkaas, hun spullen door de hele kamer verspreid hadden liggen en ook nog eens besloten midden in de nacht zo veel geluid te maken dat we wel wakker moesten worden om de volgende ochtend om acht uur weer een dikke joint te draaien en op de slaapkamer op te roken. Zo min mogelijk tijd in de slaapkamer besteden dus!

En waar kan je die tijd dan beter besteden dan op een surfplank in de (kleine) golven van de Indische Oceaan? Precies! Nergens :) dus dat is ook precies wat Niels en ik de hele vrijdag hebben gedaan! En hoewel Niels er wat meer feeling voor had in eerste instantie, hebben we toch allebei regelmatig op de plank gestaan en een aantal golven kunnen pakken! Echte surfers hier dus!

Vanochtend hebben we onze vieze slaapkamer verlaten en de bus opnieuw gepakt. Maar deze keer naar het paradijselijke Chintsa! Een Lodge letterlijk aan het strand met alle nodige voorzieningen. Hier maar eens een paar daagjes lekker genieten!

Hi South-...... Africa?!

Om eerlijk te zijn was de overgang van Malawi naar Zuid-Afrika groter dan ik had verwacht en daar had ik de eerste dagen best wat last van. Wolkenkrabbers, bijna meer blanke dan donkere mensen en er zijn hier zelfs viaducten! Het verschil tussen Zuid-Afrika en de landen die nauwelijks twee uurtjes vliegen hier vandaan liggen is vele malen groter dan het verschil tussen Zuid-Afrika en ons koude kikkerlandje. Of ik het een cultuurshock moet noemen of gewoon een (on)aangename verrassing weet ik niet, maar ik had in ieder geval toch wel zeker een dag of vier nodig om een beetje te landen. Gelukkig had ik mijn lieve vriendje nu aan mijn zij. Niels is zo ontzettend enthousiast over nog net niet elke stoeptegel die hij hier tegen komt en wist mij uiteindelijk in zijn enthousiasme mee te slepen. Onze eerste week in Zuid-Afrika zit erop en we hebben een heerlijke tijd gehad.

Na twee daagjes ongegeneerd relaxen in een luxe hotel hebben we besloten om naar Soweto te gaan. Soweto, afkorting van South Western Township, is een van de achterstandsbuurten van Johannesburg. Toen we hier aankwamen vroeg met namen Niels zich even af wat we hier deden, maar omdat we een ontzettend gezellig hostel hadden (waar ook nog eens een local festival voor de deur was), voelde we ons al snel op ons gemak. De eerste dag hier was het weer ons niet zo gezind en hebben we besloten het oude huis van Nelson Mandela en het Apartheidmuseum te bezoeken. Beide, maar met namen dit laatste, erg indrukwekkend. Meteen al bij de entree van het museum wordt een bepaalde sfeer neergezet en deze gaat tot je het museum uit loopt ook niet meer weg. Ontzettend veel indrukwekkende teksten, foto’s, beelden en uitspraken die een kijk geven in het verleden van Zuid-Afrika op het gebied van Apartheid. En hoe stom het ook mag klinken: Niels en ik voelde ons naar mate we verder door het museum liepen bijna schuldig om het feit dat we blank zijn. Wat een hartverscheurende verhalen en wat bizar om te bedenken dat nog niet eens zo heel lang geleden het verschil van alleen al huidskleur zo een impact had op eigenlijk alles in je leven. Om een voorbeeld te noemen de volgende uitspraak die veel indruk op mij heeft gemaakt: “A white person is one who in appearance is, or who is generally accepted as, a white person, but does not include a person who, although in appearance obviously is a white person, is generally accepted as a coloured person. A native is a person who is in fact or is generally accepted as a member of any aboriginal race or tribe of Africa. A coloured person is a person who is not a white person nor a native”.

Na een dagje historie, hebben we een bezoek gebracht aan het Lionpark om de dag daarop te beginnen aan de reis met de BazBus. Dit is een soort hop-on-hop-off bus die van Johannesburg naar Kaapstad rijdt en waarbij je dus bij elke plek die je graag wil zien uit kan stappen om je reis vervolgens een x aantal dagen later te vervolgen. Onze eerste stop was de Northern Drakensbergen tussen Johannesburg en Durban. We hebben een hike gedaan in de Drakensbergen (wat een adembenemende uitzichten!), we hebben een dagtrip gedaan naar Lesotho (met 1400m als laagste punt het hoogste land van de wereld) en we hebben gewoon genoten van de geweldige uitzichten vanuit ons hostel, van de rust hier midden in de bergen en van het samenzijn met elkaar, maar ook met de leuke groep mensen die we in de BazBus hebben leren kennen.

We hebben, omdat we toch de leuke Sinterklaastijd niet volledig aan ons voorbij wilde laten gaan, hier met twee anderen die we hebben leren kennen besloten lootjes te trekken en een klein cadeautje te kopen en gedicht te schrijven voor diegene. Voor Duncan, die uit Australië komt, en Hannah, die dit in Duitsland niet echt viert, iets nieuws. Morgen gaan we met z’n viertjes onze reis vervolgen richting Durban, om na het weekend een aantal dagen te ontspannen in Saint Lucia. De tijd aan onszelf en heerlijk genieten dus!

Next stop: Malawi!

Het grootste avontuur van afgelopen week was zonder twijfel de reis om überhaupt in Malawi te komen. Sanne en ik hadden een busticket gekocht waarmee we in 24uur van Dar Es Salaam (Tanzania) naar Mzuzu (Malawi) zouden worden gebracht. En daar gingen we. Rond zes uur in de ochtend namen we plaats in de bus en vanaf een uurtje of acht begonnen we al aan alle kanten te zweten. Het was warm. De bus was zo oud dat hij nog net niet uit elkaar viel. De stoelen zaten los en dan bedoel ik dat we de zittingen er af konden halen en weer terug konden leggen als je weggeschoven was. De beloofde stopcontacten werkten niet en ons enige lichtpuntje (de chocola) begon te smelten. De chauffeur had overduidelijk pas net z'n rijbewijs gehaald als hij die al had en optrekken met dit apparaat was zeker niet een van z’n kwaliteiten. In een walm van Afrikaans zweet en benzine probeerde we enigszins normaal te blijven ademen en mocht je dan denken, haal even wat frisse lucht; ons raam kon niet open. En als je dan besloot even rond te kijken, dan zat de ontzettend grote, oncharmante, soort donkere versie van Holle Bolle Gijs ons constant aan te kijken terwijl hij af en toe met volle mond wat door de bus schreeuwde. Zijn buurman vroeg trouwens om jullie adres, want die zat al zo lang te peuteren dat hij wel bijna boven moest zijn!

Omdat het hier in Afrika altijd snel donker wordt en de lampen in de bus het uiteraard niet deden, was het al vroeg aantrekkelijk om te proberen een paar uurtjes te slapen. Maar op t moment dat ik mijn ogen sloot dacht ik iets te voelen. Een soort tikjes. Eerst op m’n schoot, toen m’n been, toen m’n hoofd en ga zo maar door. Even dacht ik dat er iemand mij aan het bekogelen was, maar toen ik mijn zaklamp aan deed zag ik dat ik bezaaid was met geld. Het regende geld in deze bus! En hoe komisch dit in eerste instantie ook leek, uiteindelijk werd het Sanne en mij steeds duidelijker dat we in een bus zaten die niet alleen ons de grens over probeerde te vervoeren... Toen we ‘snachts wakker werden, onze medepassagiers verdwenen waren en er enkel wat mannetjes allerlei pakketjes van werkelijk waar alle gaten en hoekjes haalde en vervolgens op een andere plek in de bus begonnen te verstoppen, voelde we ons echt niet meer op ons gemak. De mannen wilde ons niet vertellen wat er in de pakketjes zat en met de magere Engelse woordenschat die ze hadden wisten ze ons duidelijk te maken dat deze bus er nog wel zeker zo een 20uur extra over zou doen om onze bestemming te bereiken. In alle opzichten leek het ons beter deze bus te verlaten. En dat is ook wat we deden. In de vroege ochtend zijn we naar de grens gelopen, hebben we onze visa geregeld en een taxi genomen naar onze eerste bestemming. En na ruim 31uur was het dan eindelijk tijd om te genieten van het prachtige land Malawi.

Hoewel Malawi in de top drie staat van armste landen ter wereld, moet ik zeggen dat ik, behalve het feit dat Malawi 80% van de tijd zonder stroom zit en er letterlijk overal afval op straat ligt,het een best ontwikkeld land vind. De grote meerderheid van de huizen zijn van baksteen, de wegen zijn redelijk onderhouden en de grote wegen zelfs van asfalt en veel van de mensen die wij hebben gezien zagen er verzorgd uit. Maar natuurlijk ook hier... de “arme” mensen zijn ook écht arm. In een kleine twee weken tijd ben ik samen met Sanne van het Noorden van Malawi richting het Zuiden gereisd. We zijn begonnen in Chitimba en hebben hier een kleine, maar in de volle zon groter dan groot genoeg, berg beklommen om op de weg naar beneden langs de watervallen te lopen en te slapen in een lodge met een prachtig uitzicht over een groot berggebied. Heerlijk!

Van Chitimba zijn we via Mzuzu (was nogal om, maar noodzakelijk omdat dit de eerste plaats was waar we geld konden pinnen) naar Rumphi gegaan omdat hier vlakbij een Wildlife Reserve scheen te zijn waar we tussen de olifanten kunt wandelen. Ja ja, ik hoor jullie al denken “pas maar op, in Zambia...”, we know. En we gaan ook echt niet wandelen zonder de gezelschap van een ranger.

Toen we na een dag reizen in een busje vol locals (inclusief hun manden met tomaten, tassen met god mag weten wat en armen vol met levende kippen die op de markt verkocht gingen worden) aankwamen in ons tweede hostel van een Nederlandse eigenaar, begon ons een patroon op te vallen dat mij in de voorgaande landen ook al opgevallen was. De Nederlanders die hier in Afrika wonen gooien direct hun hele levensverhaal op tafel bij de eerste ontmoeting. Of sterker nog: binnen de eerste tien minuten. Op het begin vond ik dit een beetje vreemd, maar ik ben mij gaan realiseren dat deze mensen waarschijnlijk gewoon ontzettend veel behoefte hebben aan een goed gesprek over hun gevoelens. Want hoewel de mensen hier ontzettend vriendelijk, behulpzaam en toegankelijk zijn, is een gesprek over gevoelens niet echt aan de orde. Best lastig lijkt mij...

Ons bezoek aan het Wildlife Reserve viel enigszins een beetje tegen. Door de droogte en hitte in het park waren alle olifanten naar een onbereikbaar deel in het park getrokken en ook de Buffalo’s en Neushoorns die hier schenen te zijn waren op zoek gegaan naar schaduw. Ons dagje wandelen tussen de olifanten resulteerde dus in een dagje wandelen met af en toe een aapje, een pumba of een gazelles langs de route. Ook leuk natuurlijk, maar niet zo spectaculair als we hadden verwacht. Overigens hebben we wel een grote hoeveelheid nijlpaarden van bijzonder dichtbij gezien. Dat was dan wel weer cool :)

Na Rumphi zijn we naar Nkhata Bay gegaan waar we enkele dagen heerlijk genoten hebben aan Lake Malawi. We hebben een dagje Nederlandse hits gezongen, kayakkend richting een afgelegen strandje waar onze gids een heerlijke maaltijd heeft klaargemaakt op een alternatieve bbq, ik heb mijn angst overwonnen bij het kliffspringen en we hebben gezonnen, gezwommen, ontspannen en gestapt.

Na Nkhata Bay zijn we met het public transport, wat uiteraard opnieuw weer een heel avontuur was, naar Senga Bay gegaan. Hier hebben we een fish-farm en een crocodile-farm bezocht. Over dit eerste wil ik eigenlijk geen worden meer besteden want werkelijk waar, hoe deze armoedige schuur met groene aquariums die voor meer dan de helft ook nog eens zonder vissen zaten ooit in de lonely planet terecht is gekomen... ik snap er niks van! De crocodile-farm was echter wel wat interessanter. Ondanks het feit dat ons bezoek aan deze krokodillenkwekerij, want zo zou ik het eerder willen noemen, niet helemaal ethisch juist voelde, hebben we wel heel veel krokodillen van erg dichtbij gezien.

Na Senga Bay heb ik afscheid genomen van Sanne om mijn tijd in Malawi nog even alleen af te sluiten. Ik ben naar Lilongwe gegaan en heb hier mijn laatste daagjes doorgebracht. Lilongwe is de hoofdstad, en dat was ook wel te zien. Veel grote (Afrikaanse) shoppingmalls, grote banken, alles is meteen een stukje duurder en om Lilongwe in te komen hebben we een uur in de file gestaan. In het hostel waar ik sliep heb ik een local leren kennen (of eigenlijk in het “hand-craft”-winkeltje ernaast) en deze heeft mij op mijn laatste dag mee op pad genomen. We hebben samen sima (Afrikaans gerecht gemaakt van maismeel) gekookt, hebben een local bier geproefd (beter dan bananenbier maar nog steeds geen feest) en een plek waar ze local gin maken bezocht. Super leuke dag nog even echt local gegaan dus. Een heerlijke afsluiting van mijn tijd in Malawi!

Morgen stap ik in het vliegtuig naar Johannesburg, Zuid-Afrika. Na ruim driemaandenis het nu dan tijd om samen met Niels het avontuur aan te gaan. Samen in ongeveer een maand tijd van Johannesburg naar Kaapstad. Heel veel zin in natuurlijk, maar tegelijkertijd betekent dit helaas ook het einde van mijn reis “alleen”. Heel gek dat de tijd waar ik zo veel spanning voor heb gehad en zo naar uitgekeken heb nu alweer bijna voorbij is.. van de komende maand maar extra genieten want de afgelopen drie maanden zijn voorbij gevlogen en dat zal de komende maand vast niet anders zijn!

Ps. Het uploaden van foto’s is gelukt :) ben als t goed is weer helemaal bij.

Genieten op Zanzibar!

Na een weekje Kilimanjaro had ik overduidelijk wat ontspanning verdient al zeg ik het zelf. En waar kun je dat nou beter doen dan op het heerlijke eiland Zanzibar? Yes, it is. Next stop: Zanzibar!

Een tien uur lange busreis, een nachtje in Dar es Salaam en een misselijkmakende boottocht van twee uurtjes en het was eindelijk tijd voor puur genieten! En dat is exact wat ik deze week gedaan heb!

First stop (en eigenlijk ook het aankomst- en vertrekpunt van de ferry) was StoneTown. Een heerlijk soort pirates-of-the-caribean-stadje met een heerlijk rustige en relaxte sfeer maar met een hoge kwaliteit om mij tot drie keer toe volledig te laten verdwalen. Na een behoorlijk confronterend bezoek aan het slavernijmuseum (Zanzibar was tot 1873 namelijk hèt centrum van de slavenhandel in Afrika) besloot ik een stop te maken bij de overheerlijke foodmarket. Elke avond staat er op de soort boulevard van StoneTown een markt waar ter plekke heerlijk van verse vis, fruit en van allerlei ander local food gerechten worden klaargemaakt. Super lekker!

Ik besloot mijn bezoek aan StoneTown bij één dagje te houden, omdat ik wist dat ik om de ferry terug te pakken toch weer naar StoneTown moest. Omdat ik had gehoord dat de beste stranden van Zanzibar in het noorden van het eiland te vinden waren, besloot ik naar Nungwi te gaan, het meest noordelijke plaatsje van het eiland. Na twee uurtjes in een aanhanger te hebben gezeten, samen met nog zo een vijftien locals die met hun niet al te fris ruikende lichamen heerlijk tegen mij aangeplakt zaten en bij elke hobbel (en dat waren er behoorlijk wat) dichterbij kwamen, was mijn bestemming bereikt. Een goedkoop maar prima hostel vanuit waar ik gemakkelijk het strand kon bereiken. En ja hoor, dat strand was heerlijk! Mijn eerste dagen hier waren redelijk bewolkt en de derde dag was zelfs behoorlijk regenachtig. En met behoorlijk regenachtig bedoel ik eigenlijk de hele dag stortregen. Maar goed. Gelukkig bleef de temperatuur behoorlijk aangenaam en heb ik mij goed weten te vermaken met een leuke groep Nederlanders die ik hier had ontmoet. Ja echt, eindelijk Nederlanders!

Op zaterdagavond was de maandelijkse welbespraakte Full Moon party. Mijn goedkope hostel bleek toch wel een beetje een aparte, blonde mzungu-liefhebbende, eigenaar te hebben en dus bood Sam (een Nijmegenaar en ook nog uit de voorstadslaan, wat een kleine wereld weer) aan om in zijn gasthuis te slapen want daar was een kamer vrij. Heel fijn! En hoewel het die dag dus zo geregend had waren de goden ons in de avond meer gezind en hebben we echt een geweldige avond gehad! Dansende rastamannen, heerlijke muziek en een prima evenwicht in mzungu en Afrikanen, wat maakte dat ik mij meer op mijn gemak voelde dan de eerdere stapavondjes! Het was een avond om de volgende dagen nog even lachend over na te praten!

Op maandag besloten we met een deel van de groep verder te gaan naar t oosten van het eiland. Na maandag te hebben gedoken (heeeel erg vet! Je bent gewoon echt even in zo een andere wereld.. heerlijk!) gingen Sanne en ik dinsdag een strandwandeling maken. Het plan was om eventjes richting “the Rock restaurant” te lopen, gezien dit een must-see van Zanzibar is. De uitvoering was echter een drie uur lange wandeltocht in de volle zon over het strand waarna we tot de conclusie kwamen nog maar net op de helft te zijn. Een beetje jammer wel. Maar, dit is natuurlijk Afrika en in Afrika is alles mogelijk. Zo zaten wij tien minuten later met z’n tweetjes op de scooter van de vriendelijke kunstenaar die zijn schilderijen aan  het verkopen was op het strand. Dus ja, hier lenen mensen gewoon hun scooter uit op goed vertrouwen!

Na gisteren nog even te hebben relaxed, besloten we terug naar StoneTown te gaan voor een bezoek aan PrisonIsland. Een onbewoondd eiland vol reuze landschildpadden. Helaas werd Sanne vanochtend toch echt wel ziek wakker na een aantal dagen kwakkelen dus ben ik alleen gegaan. Maar wat was het gaaf! Zeker vijf nieuwe vrienden gemaakt van 157 tot 193 jaar oud en uiteraard ook een beetje historie van het eiland bezocht. Er staat midden op het eiland namelijk een gevangenis die ooit werd gebouwd om slaven in gevangen te nemen. Maar toen hij eenmaal af was, was de slavernij (gelukkig) al verboden. Daarom is er uiteindelijk een quarantainehuis van gemaakt waar alle mensen die van of naar Zanzibar kwamen die ziek waren, konden uitzieken. Ook dit huis is jaren geleden opgedoekt met het gevolg dat ik hier vandaag de hele ochtend een beetje heb kunnen rondstruinen!

Morgenochtend vertrek ik samen met Sanne richting het vaste land om mijn laatste kleine twee weekjes door te brengen in Malawi. Malawi staat in de top drie van armste landen ter wereld, dus ik ben uiteraard weer heel benieuwd. Zal wel even schakelen worden na zo een paradijselijk weekje!

Kilimanjaro beklimmen... Check!!!

Zes slopende dagen, vijf ijskoude nachten en 5895m de hoogte in. Terwijl we alleen het licht van de sterren en onze hoofdlampjes volgde op weg naar de top, alles, en dan ook echt alles, moeten geven. Maar daar stonden we dan: op de top van Afrika. Op de top van de Kilimanjaro. Een zware, vermoeiende, uitputtende, maar onbeschrijflijk mooie en onvergetelijke tocht. We did it!

Om te beginnen een kleine introductie. De Kilimanjaro, gelegen in Tanzania, is met zijn 5895m de hoogste berg van Afrika en wordt dan ook wel “the roof of Africa” genoemd. Oorspronkelijk heet de berg “Kilimakiaro” wat “onze berg” betekent, maar omdat de eerste man die de Kilimanjaro had beklommen dit verkeerd verstond heeft de Kilimakiaro nu de naam Kilimanjaro. Wanneer je de Kilimanjaro wil beklimmen (ja echt, er zijn echt van die gekken die dat leuk vinden..), dan kun je kiezen uit verschillende routes met al hun eigen duur en eigenschappen. Voor mijn klim heb ik besloten om de Machame Route te doen in 6 dagen. Deze route staat bekend om zijn mooie uitzichten en differentiërende landschappen en is daarmee de perfecte combinatie tussen uitdaging en beleving. Tijdens deze zes dagen (vijf nachten) zal ik slapen in een tentje op de Kilimanjaro, elke nacht een beetje hoger om de volgende dag vanuit daar weer te vertrekken.

De eerste twee dagen waren vermoeiend, maar niet zwaarder dan ik had verwacht. De eerste dag zijn we (een heel leuk Spaans koppel en ik) van iets minder dan 1800m naar 2835m gelopen op een weg die langzaamaan omhoog liep. Even wennen in de kuitjes realiseerde ik mij de dag erop.. Deze tweede dag was een flinke klim. Via stijle rotsen zijn we van 2835m naar 3820m geklommen (en dan bedoel ik echt handen en voeten klimmen) voor acclimatisatie en vervolgens weer naar beneden gegaan tot een hoogte van 3750m. Het lopen zelf ging mij op wat vermoeidheid na beide dagen prima af en ons team (twee gidsen, één assistent-gids, negen porters en een kok) probeerde alles goed te verzorgen (tot op een warm voetenbadje in de avond toe). De uitdaging in deze beide dagen waren echter de koude, en daardoor toch slapeloze, nachten en het feit dat we continu stromende regen hadden wat alles nat en daarmee extra koud maakte.

De derde dag zat ik er dan ook echt even helemaal doorheen. Via een niet al te stijle route hebben we een dag van acclimatisatie gehad. Van 3750m naar 4600m en weer terug naar 3900m. En als het niet de vermoeidheid of de knallende koppijn en misselijkheid van de hoogteziekte was, dan was het wel de gids die ervoor zorgde dat ik er even helemaal klaar mee was. Natuurlijk is positiviteit op de momenten dat je t zwaar hebt goed, maar een beetje realistisch zijn kan ook geen kwaad. NEE! Ik ga niet doen alsof ik naar m’n werk loop want dat slaat namelijk helemaal nergens op! Het is gewoon super zwaar, ik voel me ziek, alles is koud en vies en nat, mijn knieën en nek en eigenlijk ook de rest van mijn lichaam doet pijn en ik heb er helemaal geen zin meer in. Maar goed, ik weet ook wel dat opgeven geen optie is en ik na zondag voor de rest van mijn leven met een hele brede lach kan terugkijken op deze dagen toch wel afzien. Zo.

Dag vier werd ik in een positieve “vibe” wakker en die heb ik de hele dag vast weten te houden. Door de geweldige kracht van paracetamolletjes en okugest bleven mijn klachten door hoogteziekte redelijk beperkt en ondanks dat het een tocht van acht uur was (van 3900m naar 4674m) en ik toch wel echt wat pijntjes begon te voelen, was dit de eerste dag waarvan ik echt alleen maar heb genoten. Bij mijn teamgenoten ging het echter wat minder. Alex had continu een soort migraine-achtige hoofdpijn en bij Mariam begon de vermoeidheid toe te slaan.

Toen we zaterdagochtend om 01.00uur begonnen aan onze klim naar de top, besloot Mariam dan ook niet mee te gaan. Haar lichaam was “op”. Gek om te zeggen maar je wordt in korte tijd erg close met elkaar en het voelde dan ook echt alsof er een lid van ons team wegviel.. Het was nu alleen Alex en ik, samen met onze gidsen, op weg naar de top!

En wat was die klim zwaar. Lichamelijk natuurlijk, maar vooral ook mentaal. Terwijl mijn hoofd niet wilde stoppen met bonken, ik bij elk rustmomentje bijna in slaap viel en mijn maaginhoud er zo ongeveer elk uur uit kwam, vertelde mijn lichaam dat het tijd was om te stoppen. Ik was koud en voelde me ziek en de tocht naar boven zou alleen maar stijler en zwaarder worden... de lampjes voor ons gingen nog tot zo ver door en achter ons leken er steeds meer lampjes uit te gaan...

En dat is  het moment waar je mentaliteit naar boven komt. Jezelf continu blijven vertellen dat je het kan, dat je nu ziek bent maar dat dat over is zodra je naar beneden gaat en dat het nog maar een paar uurtjes afzien is en daarna een leven lang nagenieten. En dan door blijven gaan. Stapje voor stapje en met steeds minder zuurstof waardoor je bij elke stap toch zeker twee keer diep in- en uit moet ademen voor je verder kan. Acht slopende uren naar de top waarin ik mezelf wel 73837292keer heb afgevraagd waarom ik het eigenlijk doe. Daarom. Omdat ik denk dat t goed is om op deze manier een keer echt het beste uit jezelf te halen!

En daar kwamen we dan. Acht uur later, compleet uitgeput met een tempo wat vast niet sneller is dan 0.8 kilometer per uur op de top van Afrika! Tranen van blijdschap, tranen van ontlading en ook tranen van vermoeidheid. Wat is dit een geweldig gevoel. Het gevoel van onoverwinnelijkheid en ergens nog een beetje onwerkelijkheid. En wat een uitzicht! Kilometers van gletsjers, rotsen en sneeuw die boven een zee van wolken uitsteken. Alle vermoeidheid, pijntjes en andere klachten waren direct vergeten en het is het allemaal waard geweest! Echt adembenemend!

... En toen moesten onze voeten weer op aarde komen. Het is niet gezond om te lange tijd op zo een hoogte te zitten en dus moesten we weer vlug naar beneden. Het eerste uur gaat nog wel op adrealine, maar daarna probeert je lichaam je toch echt wel te vertellen dat hij alle energie heeft gegeven in de weg naar de top. Na een tocht naar beneden van drie uur, mochten we een uurtje lunchen en rusten en daarna was het tijd om nog wat kilometers naar beneden te gaan. Het voordeel hiervan was dat mijn hoofdpijn en misselijkheid eindelijk over zouden zijn, maar het nadeel was dat ik dus nadat ik al geen energie meer had en mezelf naar beneden moest pushen, nog eens vier uur aan de wandel moest. Ik snap wel waar de uitspraak “it is all about a mental game” vandaan komt.

En ik zal jullie vertellen, dat “mental game” heb ik dik gewonnen!

Tanzania, I’m back!

En ik maar denken dat t ergste wat er kon gebeuren was dat ik beroofd werd van mijn camera. Want buiten het feit om dat deze veel geld heeft gekost en ik daar mijn mooiste herinnering in op kon slaan, had ik ook opa beloofd om heel veel mooie foto's te maken zodat we die samen konden terugkijken. Geen seconden bedacht dat het niet nakomen van die belofte 'm zou zitten in heit "samen terugkijken" in plaats van in de "foto's". Maar niets blijkt minder waar. Lieve opa wat gaan we u missen..

Na een wat turbulente week vol emotie, ben ik donderdag met wat gemengde gevoelens weer teruggevlogen naar het mooie Tanzania. En daar waar ik de vorige keer opgelucht kon ademhalen toen bleek dat mijn backpack op de verkeerde band lag, was het nu dan echt zover. Terwijl ik heerlijk ontspannen in t vliegtuig naar Kilimanjaro AirPort zat, heeft mijn backpack de overstap niet gered en is hij achtergebleven in Nairobi. Waar en wanneer ik hem op kon komen halen was niet bekend, maar ergens die week moest wel lukken. Gelukkig deden de Afrikanen erg hun best om mij gerust te stellen want “de koffers komen bijna altijd terug. Tenzij iemand je koffer heeft gekocht, maar die kans is klein want ‘s nachts zijn er maar weinig mensen op het vliegveld”. Gekocht? Ja, dat kan gewoon blijkbaar!

Toen ik vrijdagmiddag mijn backpack nog compleet en wel terugvond was ik dan ook erg opgelucht. Zo opgelucht dat ik besloot dat het mijn geluksdag was en ik dat moest vieren met het boeken van de Kilimanjaro. Jup, i did it! Morgen ga ik beginnen aan de zesdaagse tocht naar de top van de hoogste berg van Afrika en terug! En zoals ze zeggen: een goed begin is het halve werk! Dus dat dit mijn eerste echte berg is die ik ga beklimmen, zal dan geen probleem vormen.. toch?!

Gelukkig heb ik dit weekend niet mijn best hoeven doen om mijn zenuwen in bedwang te houden. Ik heb namelijk beide dagen twee ontzettend mooie plekken gezien. Zaterdag ben ik met Alpha, de Massai-gids die ik de avond ervoor had leren kennen tijdens het nuttigen van een drankje met de meiden uit mijn hostel, naar de Hot Springs geweest. Een ontzettend mooie en rustgevende waterplaats met water dat alle dagen van het jaar op zeer aangename temperatuur is! Het ontzettend heldere zoetwater met visjes die meteen op mijn voeten af doken was ongelofelijk en toen de dag vorderde en er ook heel wat locals het water kwamen bezoeken, heb ik mij uren kunnen vermaken met het kijken naar het genot van de anderen. Heerlijk!

Nadat we zaterdagavond kennis hadden gemaakt met het nachtleven van Moshi, moesten we zondag weer vroeg op. Samen met de meiden uit mijn hostel heb ik de Mataruni Waterfalls bezocht. Een adembenemende plek waar we simpelweg hebben gezeten en hebben genoten van de liters ijskoud water die van 95meter hoog naar beneden kletterden en wegstroomde als een smal beekje dat niet meer dan een meter breed was. Best gek dat er niet veel verderop mensen sterven door uitdroging en het hier in zo veel liters langs onze voeten stroomt...

Op de terugweg naar boven zijn we kort gestopt om bananenbier te proeven (een Afrikaanse specialiteit dat eruit ziet alsof iemand het die ochtend al gedronken heeft maar weer netjes in mijn beker heeft terug gespuugd. En eigenlijk smaakte het ook zo) om vervolgens te stoppen bij een lokale koffieplantage. Ondanks dat ik zelf helemaal geen koffie liefhebber ben, en dus ook de zelfgemaakte koffie zonder enig genot heb moeten opdrinken uit beleefdheid, was het heel erg gaaf om het proces te zien en ook daadwerkelijk zelf te doorlopen. En ik moet zeggen; er zit behoorlijk wat werk in zo een bakkie pleur!

En terwijl voor jullie de vakantie weer voorbij is, als jullie die überhaupt al hebben gehad, en deze week weer hard aan t werk gaan, ben ik te vinden in mijn weg naar de top van de Kilimanjaro. Daarover gesproken, ik moet nog de laatste dingetjes regelen dus... Fijne week allemaal en tot in mijn leven waarin ik (of in ieder geval een poging heb gedaan tot..) de Kilimanjaro heb beklommen!