Zo. Intussen zit mijn tweede dag hier in Oeganda erop en wordt het tijd dat ik jullie eens op de hoogte breng van waar ik mij de komende zes weken mee bezig zal houden! Maar eerst.. de reis ernaartoe.

Na een prima reis (waarbij de halve aanranding op het vliegveld in Caïro werd gecompenseerd door het bijna lege vliegtuig naar Entebbe waardoor ik languit kon gaan liggen) en een korte nacht in het Entebbe Backpackers Hostel, werd ik gisterenochtend dan toch echt wakker in Oeganda. Mijn avontuur was begonnen!

Zondagochtend (twee uur na afgesproken tijd natuurlijk) werden Aart, een medevrijwilliger die ook in het hostel in Entebbe verbleef, en ik opgehaald door William. William (wie voor zijn beroep naast chauffeur ook tourguide is) heeft ons over de rode, hobbelige zandpaden, langs de evenaar richting Masaka gebracht en ons alle ins- en outs over het leven in Oeganda verteld. Een super interessante rit waarbij we onze eerste ervaring hadden met kinderen die vol enthousiasme de goedbedoelde woorden "Bye Msungu", wat letterlijk hallo blanke betekend, naar ons riepen.

Niet veel later in Masaka realiseerden we ons dat we echt een attractie zijn voor de Oegandezen. Het "Bye mzungu" hield niet op, iedereen kijkt en zwaait naar je en de goedgelovige Aart is binnen zijn eerste 24uur in Oeganda al beroofd van zijn petje. Het is een prachtig land met veel natuur en ontzettend vrolijke mensen, maar van wat ik tot nu toe heb gezien lijkt het in niks op Nederland. Gelukkig kwam ik daar ook niet voor ;)

Vanochtend werden we opgehaald en hebben we kennis mogen maken met de andere vrijwilligers (hele leuke meiden overigens!), de bodaboda (een scootertaxi waarbij je achterop zit, zonder helm, voor mijn gevoel zonder snelheidslimiet maar gewoon gaat en echt kriskras door het verkeer rijdt), Masaka en het project. En daar zou ik jullie meer over vertellen.... :)

Foundation of Hope

Op het project (gelegen in Nyendo, de achterbuurt van Masaka) verblijven momenteel 24 straatkinderen. Jongens die vrijwillig aansluiten bij FOHO, Foundation of Hope. Hiervan hebben 15 jongens de basisschoolleeftijd (4-12) en dus vanuit het project de mogelijkheid om "gratis" naar school te gaan (de primary school). Deze jongens lopen minstens een uur, meestal zonder ontbijt, naar school. Sommigen met schoenen, sommigen zonder. De meeste kinderen hebben, ondanks ze op het project verblijven, een droog gebarsten huid en hebben een dusdanig sterke geur van zweet waardoor ze zichtbaar straatkinderen zijn en worden ze telkens wanneer ze dat roteind lopen, door de Oegandese maatschappij buitengesloten en gepest. Ondanks dat zijn de jongens ontzettend vrolijk en willen ze graag leren.

De andere 9 jongens zijn ouder (12-18) en verblijven overdag op 't project. Deze jongens hebben niet de mogelijkheid vanuit het project naar school te gaan. Zij hebben als kind al een achterstand opgelopen doordat zij nooit school hebben gehad. Bij FOHO krijgen zij een alternatief aangeboden. Dit betekend aangepaste lessen op het niveau van de jongens, afwisselend met sportactiviteiten.

Sinds 2015 kunnen de jongens op het project slapen en hoeven zij niet meer de straat op. Echter, de slaapgelegenheid is klein en dat betekend dat sommige jongens met twee of soms zelfs met drie een smal bedje moeten delen. Geen tien, maar in ieder geval slapen ze niet meer op straat.

Daarnaast zijn er overdag ook dames op het project. Deze dames hebben de middelbare schoolleeftijd (12-18). Ze zijn geen straatkinderen, maar wel schoolverlaters. Ze zijn vaak te arm om naar school te gaan, zijn HIV-positief of zwanger. Op het project krijgen de dames onder anderen les in het vlechten van haar of het maken van kleding.

Het is erg moeilijk om meiden van de straat te krijgen, omdat de meesten hun geld verdienen in de prostitutie. Sommigen zijn zelfs bereid om voor €0,75 cent seks te hebben. Een uitschieter dat een meisje kan verdienen is €6,50. De meiden willen pas hulp van het project, wanneer ze echt zeker weten dat ze op een andere manier hun geld kunnen verdienen (De jongens trouwens ook). Daarom zijn er geen meisjes-straatkinderen op het project. Maar Mukasa, de Oegandese projectleider van FOHO dat ook als straatkind is opgegroeid, wil óók voor deze meisjes strijden en een slaapplek realiseren... Als er genoeg geld is...

Van maandag tot en met donderdag, soms vrijdag, zijn de vrijwilligers op het project om te ondersteunen bij eigenlijk alles. Zo geven we voorlichting over seks, veiligheid of hygiëne bijvoorbeeld, geven we les, doen we activiteiten met de kinderen en jongeren van het project en helpen we met bijvoorbeeld de bouw, het schoonmaken of opruimen van en rondom het project. In de weekenden zijn we vrij en hebben we de tijd aan onszelf en doordeweeks nemen we ook regelmatig een kijkje in het dagelijks leven van de Oegandezen.

Morgenvroeg worden we opgehaald door Bwowe, een jonge Oegandees die werkt op het project (of werken... hij wordt alleen betaalt wanneer hier geld voor is, maar krijgt in ieder geval wel onderdak en eten bij het project), voor een rondleiding door de community. Woensdag gaan we een kijkje nemen in het ziekenhuis en van t weekendwil ik samen met Aart naar de Murchison Falls National Park. Ik ben benieuwd!