Na een heerlijk weekend vol ontspanning en een beetje angst (mijn poging tot quadrijden was namelijk geen daverend succes, tot groot plezier van Elwin) op de Ssese-Islands, was het dan zo ver. Mijn laatste week in Uganda.

De vakantieperiode was voorbij en dat betekende weer rust op het project. De "kleine" jongens vertrokken elke ochtend weerin hun (soort van) uniformpje richting school en dat betekend de helft van de jongeren om je aandacht over te verdelen. Het was een heerlijke week waarin we de eerste cakejes en koekjes van de pasgebouwde FOHO-bakkerij hebben verkocht, ik samen met Bwowe of Sandra nog een aantal huisbezoeken heb gedaan, ik mijn eerste (en laatste!!!!) kip heb geslacht en ik merkte dat Petra en ik al minder nodig waren dan aan het begin van mijn komst (wat een goed teken is!). Het hoogtepunt van de week was het naar school lopen met de jongens. De lach op hun gezicht toen wij om iets voor half7 de poort binnen kwamen verdween niet meer van die lieve gezichtjes en dat maakte dat we ons ontzettend rijk voelde tijdens onze uur durende wandeling in de regen.

Op donderdag was het dan echt tijd voor mijn "See-you-again-party". Met een grote pot verf hebben we de muur van het gebouw van FOHO beschilderd met onze handafdrukken en na het diner (waar speciaal voor mij heerlijk vlees wat toch zeker een dag langs de weg in de zon moet hebben gehangen aan toegevoegd was) kon de disco beginnen. Met mijn grote kwaliteit voor afscheid nemen begon de brok in mijn keel gedurende de dag toch wel enigszins te groeien. En toen de jongens met z'n alle "It's been a long day without you, my friend. And I'll tell you all about it when I see you again. We've come a long way from where we began, Oh, I'll tell you all about it when I see you again." begonnen te zingen werd het mij toch echt wel iets te veel. Wat ga ik dit project, de jongens ende meidenmissen!

Gelukkig heb ik de allerbeste medevrijwilliger aan m'n zij hier in Oeganda en had Petra geregeld dat er 's avonds ruimte was voor wijn, chocolade en spelletjes. Mijn laatste avond in het vrijwilligershuis, want de volgende ochtend zouden we om iets voor half7 worden opgehaald. Toen nog niet wetende dat dit was voor de aller gaafste dag ooit!

Na een dagje rijden kwamen we vrijdag aan in Bwindi National Park. Een avondje slapen in ons hutje in de bushbush en de volgende dag fit beginnen aan het grote avontuur: de gorilla trekking. En wat was dát ontzettend gaaf zeg!

Met een machete hebben we iets meer dan een uur onszelf door de jungle gebaand voor we de eerste gorilla's zagen. En dan bedoel ik niet ergens op 10meter afstand achter een boom, nee, op twee meter afstand zat een sivlerback zijn ontbijt te nuttigen en kregen wij de kans om de eerste plaatjes te schieten. Gedurende een uur lang stonden we midden in de gorilla familie. Overal kwamen ze vandaan en het leek hen niet zoveel te interesseren dat er een aantal mzungu-ogen op hen gericht waren. Aan t einde was er zelfs een gorilla die voor ons leek te poseren! Ze ging er zo goed voor liggen, en dat op een meter afstand. Geweldig! Twee silverbacks, moeders met hun kleine, jonkies.. alles hebben we voorbij zien komen.

Als afsluiting van het weekend, en om de adrenaline die ik had door de gorilla's weer een beetje op pijl te brengen, hebben we nog een nachtje doorgebracht bij Lake Bunyonyi, het mooiste meer van de wereld. Een boottocht en de wandeling naar een mooi uitzichtpunt maakte het weekend compleet. Ik denk dat ik mij boven op die berg pas echt realiseerde dat ik echt verliefd ben geworden op Oeganda. De mensen, de natuur, de cultuur en natuurlijk ook de herinneringen die ik heb bij dit land. Een speciaal plekje krijgt het zeker. Ik ga mijn tijd hier nooit meer vergeten <3

Vanmiddag vlieg ik naar Nairobi, Kenia. Geen idee wat ik mij er bij voor moet stellen dus ik ben benieuwd. Super spannend vind ik het. Weer helemaal alleen beginnen in een nieuwe stad. We gaan het meemaken.

Bye Uganda, see you again!