Kilimanjaro beklimmen... Check!!!

Zes slopende dagen, vijf ijskoude nachten en 5895m de hoogte in. Terwijl we alleen het licht van de sterren en onze hoofdlampjes volgde op weg naar de top, alles, en dan ook echt alles, moeten geven. Maar daar stonden we dan: op de top van Afrika. Op de top van de Kilimanjaro. Een zware, vermoeiende, uitputtende, maar onbeschrijflijk mooie en onvergetelijke tocht. We did it!

Om te beginnen een kleine introductie. De Kilimanjaro, gelegen in Tanzania, is met zijn 5895m de hoogste berg van Afrika en wordt dan ook wel “the roof of Africa” genoemd. Oorspronkelijk heet de berg “Kilimakiaro” wat “onze berg” betekent, maar omdat de eerste man die de Kilimanjaro had beklommen dit verkeerd verstond heeft de Kilimakiaro nu de naam Kilimanjaro. Wanneer je de Kilimanjaro wil beklimmen (ja echt, er zijn echt van die gekken die dat leuk vinden..), dan kun je kiezen uit verschillende routes met al hun eigen duur en eigenschappen. Voor mijn klim heb ik besloten om de Machame Route te doen in 6 dagen. Deze route staat bekend om zijn mooie uitzichten en differentiërende landschappen en is daarmee de perfecte combinatie tussen uitdaging en beleving. Tijdens deze zes dagen (vijf nachten) zal ik slapen in een tentje op de Kilimanjaro, elke nacht een beetje hoger om de volgende dag vanuit daar weer te vertrekken.

De eerste twee dagen waren vermoeiend, maar niet zwaarder dan ik had verwacht. De eerste dag zijn we (een heel leuk Spaans koppel en ik) van iets minder dan 1800m naar 2835m gelopen op een weg die langzaamaan omhoog liep. Even wennen in de kuitjes realiseerde ik mij de dag erop.. Deze tweede dag was een flinke klim. Via stijle rotsen zijn we van 2835m naar 3820m geklommen (en dan bedoel ik echt handen en voeten klimmen) voor acclimatisatie en vervolgens weer naar beneden gegaan tot een hoogte van 3750m. Het lopen zelf ging mij op wat vermoeidheid na beide dagen prima af en ons team (twee gidsen, Ă©Ă©n assistent-gids, negen porters en een kok) probeerde alles goed te verzorgen (tot op een warm voetenbadje in de avond toe). De uitdaging in deze beide dagen waren echter de koude, en daardoor toch slapeloze, nachten en het feit dat we continu stromende regen hadden wat alles nat en daarmee extra koud maakte.

De derde dag zat ik er dan ook echt even helemaal doorheen. Via een niet al te stijle route hebben we een dag van acclimatisatie gehad. Van 3750m naar 4600m en weer terug naar 3900m. En als het niet de vermoeidheid of de knallende koppijn en misselijkheid van de hoogteziekte was, dan was het wel de gids die ervoor zorgde dat ik er even helemaal klaar mee was. Natuurlijk is positiviteit op de momenten dat je t zwaar hebt goed, maar een beetje realistisch zijn kan ook geen kwaad. NEE! Ik ga niet doen alsof ik naar m’n werk loop want dat slaat namelijk helemaal nergens op! Het is gewoon super zwaar, ik voel me ziek, alles is koud en vies en nat, mijn knieën en nek en eigenlijk ook de rest van mijn lichaam doet pijn en ik heb er helemaal geen zin meer in. Maar goed, ik weet ook wel dat opgeven geen optie is en ik na zondag voor de rest van mijn leven met een hele brede lach kan terugkijken op deze dagen toch wel afzien. Zo.

Dag vier werd ik in een positieve “vibe” wakker en die heb ik de hele dag vast weten te houden. Door de geweldige kracht van paracetamolletjes en okugest bleven mijn klachten door hoogteziekte redelijk beperkt en ondanks dat het een tocht van acht uur was (van 3900m naar 4674m) en ik toch wel echt wat pijntjes begon te voelen, was dit de eerste dag waarvan ik echt alleen maar heb genoten. Bij mijn teamgenoten ging het echter wat minder. Alex had continu een soort migraine-achtige hoofdpijn en bij Mariam begon de vermoeidheid toe te slaan.

Toen we zaterdagochtend om 01.00uur begonnen aan onze klim naar de top, besloot Mariam dan ook niet mee te gaan. Haar lichaam was “op”. Gek om te zeggen maar je wordt in korte tijd erg close met elkaar en het voelde dan ook echt alsof er een lid van ons team wegviel.. Het was nu alleen Alex en ik, samen met onze gidsen, op weg naar de top!

En wat was die klim zwaar. Lichamelijk natuurlijk, maar vooral ook mentaal. Terwijl mijn hoofd niet wilde stoppen met bonken, ik bij elk rustmomentje bijna in slaap viel en mijn maaginhoud er zo ongeveer elk uur uit kwam, vertelde mijn lichaam dat het tijd was om te stoppen. Ik was koud en voelde me ziek en de tocht naar boven zou alleen maar stijler en zwaarder worden... de lampjes voor ons gingen nog tot zo ver door en achter ons leken er steeds meer lampjes uit te gaan...

En dat is  het moment waar je mentaliteit naar boven komt. Jezelf continu blijven vertellen dat je het kan, dat je nu ziek bent maar dat dat over is zodra je naar beneden gaat en dat het nog maar een paar uurtjes afzien is en daarna een leven lang nagenieten. En dan door blijven gaan. Stapje voor stapje en met steeds minder zuurstof waardoor je bij elke stap toch zeker twee keer diep in- en uit moet ademen voor je verder kan. Acht slopende uren naar de top waarin ik mezelf wel 73837292keer heb afgevraagd waarom ik het eigenlijk doe. Daarom. Omdat ik denk dat t goed is om op deze manier een keer echt het beste uit jezelf te halen!

En daar kwamen we dan. Acht uur later, compleet uitgeput met een tempo wat vast niet sneller is dan 0.8 kilometer per uur op de top van Afrika! Tranen van blijdschap, tranen van ontlading en ook tranen van vermoeidheid. Wat is dit een geweldig gevoel. Het gevoel van onoverwinnelijkheid en ergens nog een beetje onwerkelijkheid. En wat een uitzicht! Kilometers van gletsjers, rotsen en sneeuw die boven een zee van wolken uitsteken. Alle vermoeidheid, pijntjes en andere klachten waren direct vergeten en het is het allemaal waard geweest! Echt adembenemend!

... En toen moesten onze voeten weer op aarde komen. Het is niet gezond om te lange tijd op zo een hoogte te zitten en dus moesten we weer vlug naar beneden. Het eerste uur gaat nog wel op adrealine, maar daarna probeert je lichaam je toch echt wel te vertellen dat hij alle energie heeft gegeven in de weg naar de top. Na een tocht naar beneden van drie uur, mochten we een uurtje lunchen en rusten en daarna was het tijd om nog wat kilometers naar beneden te gaan. Het voordeel hiervan was dat mijn hoofdpijn en misselijkheid eindelijk over zouden zijn, maar het nadeel was dat ik dus nadat ik al geen energie meer had en mezelf naar beneden moest pushen, nog eens vier uur aan de wandel moest. Ik snap wel waar de uitspraak “it is all about a mental game” vandaan komt.

En ik zal jullie vertellen, dat “mental game” heb ik dik gewonnen!

Reacties

Reacties

Lindsay

Je bent een topper!!!â›°???

Marike

WWWWOEEEEHHHOEEEEEEE!!!!!!!!!
You did it!!!! GEWELDIG Lieke!
Ik ben enorm trots op jou, fantastisch!!
Dikke kussss Marike

Janneke

Pff word er helemaal emotioneel van als ik dit lees. Wat ontzettend knap en indrukwekkend! Ben heel trots op mijn kleine zusje ?

Lidy

Geweldig wat een prestatie. Petje af, doe het je niet na.
Wat een kanjer. Hiermee heb je wel laten zien wie je bent.

Cilia

Geweldig hoor. Je bent een echte topper!!! Respect!!!

Geert

Lieke ik ben ONGELOOFLIJK trots en voel me bevoorrecht jou vader te mogen zijn op dit moment. Alle alle lof hoor. Dit pakt niemand je meer af en de rest van je leven wordt een makkie. Jij weet je wat jij allemaal aan kan en dat is dus ALLES. Wat een wereldmeid ????????

Renate

Echt super knap en super trots mag je en kun je zijn en ben ik op jou. Ik denk dat je die kracht van mij hebt want ik heb hem niet (meer) ?maar daar boven op de berg lag de wereld aan je voeten. Want deze prestatie is tekenend voor de rest van je leven ?

Marcel en Teunie

Super, super trots.
En wat knap van je!!!
Ook, hoe je het beschrijft, heel mooi!!
???????

Niels

Trots op je schatje! Ik wist t natuurlijk al, maar je bent echt een wereldwijf?❤️

Lisette

Waaaaaauw Liek, zo zo zo vet!!!!!!! Je mag met recht heel trots op jezelf zijn, kanjer! Hier kan je inderdaad nog heel wat jaren van nagenieten :) X

Esther

Kippevel Lieke..... wat een kanjer ben jij ?

Elly

Lieke, toen ik vanmorgen las dat je het gehaald had kreeg ik kippevel en was er emotioneel van, dit verhaal raakt me ook weer diep. Ik heb ontzettend veel bewondering voor je, je bent een doorzetter en inmiddels ken ik je goed genoeg om te weten dat als je zegt dat het zwaar is het ook ECHT zwaar is!!!
Supertrots op zo'n stoere schoondochterXX

Lieke Van Erp

Wat een super lieve reacties ❤️ Bedankt allemaal!

Yvonne

Hey Lieke jeetje wat een belevenis.
En wat een doorzettingsvermogen
Ik denk dat de meeste dit je niet na doen. Grt Fred en Yvon

Berry

Lieve Lieke,

Ik ben rete trots op je, bij het Korps Mariniers had je mijn wingman (women) mogen zijn.

diep respect voor je

dikke zoen(en)

Berry xxx

Hans van den Heuvel

Gisteren en vandaag voor het eerst al je verhalen achter elkaar gelezen. Wat een belevenissen allemaal. Geweldig. En je weet ze op een heel mooie manier te beschrijven. Ik zie uit naar het vervolg.
Hartelijke groeten, Hans

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!