Zuid-Afrika is een heerlijk divers land dat voor ieder wat wils biedt. Dat hebben we ons de afgelopen week maar al te goed gerealiseerd. Na de reis van de ontspannen en groene Drakensbergen naar de ontwikkelde en veel meer westerse stad Durban, kwamen we in een leuk en modern hostel waar we de beste burger ooit op hebben. Ja Maarten en Janneke, the burgerpriest heeft er een ware concurrent bij!

Dat weekend hebben we Durban verkend. Zaterdag zijn we naar het bekende Ushaka Seaworld (een soort dolfinarium maar dan met een heel waterpark met glijbanen tussen de verblijven van deze dieren door) geweest en In de avond besloten we naar een Jazzbar te gaan. We hadden al meerdere keren van verschillende mensen goede verhalen gehoord over een Jazzbar een stukje verderop, dus hoewel Jazz niet persee onze muziekstijl is besloten we toch een kijkje te nemen. En ja, de band was inderdaad erg goed! De zangeres was alleen 9/10 de tekst vergeten want zong alleen maar “jatadapta oehoe dapta” en ik durfde mijn ogen niet op iets anders dan de band te richten want de hele bar was leeg en wij zaten daar als tafeltje vol ongemakkelijke toeristen opvallend te zijn. Grappige ervaring maar niet persee voor herhaling vatbaar dus! Maaaar, in het casino vlakbij hadden we meer geluk en daar hebben we onze zaterdagavond in Durban dan ook goed af weten te sluiten. Zondag hebben we het stand uitgetest, de minimarkt bezocht en over de boulevard (die ons de indruk gaf in Miami te zijn) gewandeld. Durban is een grote stad waar je makkelijk in kan verdwalen en ik moet zeggen dat ik savonds niet graag over straat ging, maar al met al was ik er echt heel graag. De combinatie van de wolkenkrabbers, luxe hotels, grote kantoorpanden met het strand, de palmbomen en de minikermis op de boulevard vond ik echt heel gaaf!

Vanuit Durban zijn we samen met Duncan en Hannah richting St. Lucia gegaan met de auto die we hadden gehuurd. Een korte midweek waarin we een boottocht tussen de nijlpaarden en crocodillen hebben gedaan, op safari zijn geweest (EINDELIJK een neushoorn gezien en dus mijn big five compleet gemaakt!), spelletjes hebben gedaan en Sinterklaas avond hebben gevierd met gedichten en cadeautjes. Op de laatste dag zijn we langs Cape Vidal gereden (super mooie stranden, die waarschijnlijk nog mooier waren geweest als we goed weer gehad hadden) en daarna zijn we moe maar voldaan terug naar Durban gereden. En met een kamerupgrade door een dubbelboeking bij terugkomst in het hostel hebben we onze week heerlijk afgesloten na een avondje een wedstrijd te hebben bezocht Amazulu FC, de plaatselijke voetbalclub in de township. De kaarten hiervoor moesten we overigens kopen in een auto en we hebben ons enigszins zorgen gemaakt over het stadion dat eruit zag alsof hij nog in geen 100jaar was opgeknapt en dus elk moment kon instorten. Een hele beleving weer!

... En toen begon de ellende van deze week. Nadat we om 6.45uur helemaal klaarstonden om aan onze zeven uur durende busreis naar Coffee Bay te beginnen en de bus meer dan een uur te laat was, had ik al een lichtelijk gevoel dat dit een lange dag ging worden.. Maargoed, ondanks dat de bus overboekt was en dus de mensen van de laatste stop moesten staan en er een man met parmezaanse kaasplekken op z’n hoofd in de stoel voor ons zat, hadden Niels en ik een fijn plekje en was de situatie voor ons dus best positief.

En toen gebeurde het. Hard gekraak en geschuur verstoorde onze soepele rit op de snelweg. Het wiel van de aanhanger haalde ons busje in en gezien het trekken van een aanhanger zonder wielen niet zo goed blijkt te zijn voor de aanhanger, moesten we een andere oplossing zien te bedenken.

De aanhanger werd aan de kant van de weg gezet en in onze veel te volle bus moesten dus ineens nog zo een 20 grote backpacks worden geplaatst. En net toen we alles en iedereen hadden ingeladen, kreeg de chauffeur een telefoontje dat het niet veilig was om met zo een volle bus verder te rijden en dus moesten we wachten tot er hulp kwam. En daarmee bedoel ik nog eens ruim twee uur wachten tot er een busje kwam om een nieuwe aanhanger te brengen. En terwijl iedereen hier natuurlijk van baalde, begon meneer parmezaan te klagen over zo ongeveer alles wat je maar kan bedenken en klagende mensen bevorderen de sfeer nou niet bepaald. Gelukkig bereikten we na veertien uur dan eindelijk onze bestemming in Coffee Bay en was het tijd voor ontspanning!

Of toch niet? Onze slaapplek voor de komende twee nachten was een gedeelde slaapkamer met drie mannen die stonken naar tenenkaas, hun spullen door de hele kamer verspreid hadden liggen en ook nog eens besloten midden in de nacht zo veel geluid te maken dat we wel wakker moesten worden om de volgende ochtend om acht uur weer een dikke joint te draaien en op de slaapkamer op te roken. Zo min mogelijk tijd in de slaapkamer besteden dus!

En waar kan je die tijd dan beter besteden dan op een surfplank in de (kleine) golven van de Indische Oceaan? Precies! Nergens :) dus dat is ook precies wat Niels en ik de hele vrijdag hebben gedaan! En hoewel Niels er wat meer feeling voor had in eerste instantie, hebben we toch allebei regelmatig op de plank gestaan en een aantal golven kunnen pakken! Echte surfers hier dus!

Vanochtend hebben we onze vieze slaapkamer verlaten en de bus opnieuw gepakt. Maar deze keer naar het paradijselijke Chintsa! Een Lodge letterlijk aan het strand met alle nodige voorzieningen. Hier maar eens een paar daagjes lekker genieten!