En... time out!

Oké, ik wist niet dat het bestond maar blijkbaar kan een mens even "overreist" zijn. Iets te veel prikkels in korte tijd (en misschien heeft het ook iets te maken met de spinnenbeet van afgelopen weekend) die ervoor hebben gezorgd dat ik deze week even wat rustig aan heb gedaan. Wat langer op dezelfde plek in een hostel met een prima bed en een geweldige douche. Ookwel: een douche waar warm water uit komt en waarvan je daadwerkelijk nat wordt. Iets nieuws voor mij hier in Afrika!

Door het vele toerisme in Kenia en Tanzania weten de locals precies hoe ze gebruik of misbruik van je kunnen maken en is er geen moment dat ik "gewoon" even over straat kan lopen zonder een zwerm van mensen die iets van mij willen om mij heen. Best wel irritant af en toe. Maar goed, ik ben intussen pro in "nee" zeggen en er zijn nog steeds ergere plekken op de wereld om nu te zijn. In stormend Nederland op weg naar werk bijvoorbeeld ;)

Na mijn paradijselijke verblijf op Diani Beach, Kenia, heb ik besloten om richting Tanzania te gaan. First stop: Tanga. Een totaal niet toeristisch stadje aan de Indische oceaan waar ik mijn eerste nacht heb doorgebracht. De locals waren ontzettend vriendelijk en wilde mij (soms iets te) graag helpen bij het vinden van zo ongeveer alles wat ik zocht. De bank, de markt, een hotel en een plek om iets te eten. Dit laatste was overigens wel een kleine tegenvaller want de locals willen niet geloven dat wij westerlingen genoegen nemen met een chapatti en samosa's van de straat (ook niet als je dat meermaals nadrukkelijk herhaalt). Dit resulteerde dus in een niet eens zo lekker diner in een veel te duur en westers restaurant. En uiteraard is de driver dan ook bescheiden genoeg om te vragen of hij ook wat mag bestellen! Ach ja, hij vroeg het tenminste nog...

Donderdagochtend ben ik met de bus naar Arusha gegaan. Arusha staat bekend om haar mooie omgeving van bergen en de vele safari's en andere activiteiten die rondom deze stad te doen zijn. En hier is niks van gelogen! Echter, In de stad Arusha zelf is niet zo veel te doen. Na een dagje met Marius, een Duitse kamergenoot, naar een historisch museum en de Masai markt te zijn geweest hadden we zo ongeveer alle highlights van de stad gehad. Oja, en vergeet de beroemde clocktower niet die we meer dan een uur hebben moeten zoeken en uiteindelijk niet spectaculairder bleek te zijn dan de piemelklok tegenover het kolpinghuis. Gelukkig kende Marius via via twee Tanzaniaanse jongens waarmee we plannen hebben kunnen maken voor het weekend.

Zaterdag hebben Samuel en Laiza onze meegenomen naar een soort minidierentuin en een grote waterval om vervolgens af te sluiten als gasten in een Masai dorpje. De Masai is een nomadenstam die met namen leven van hun vee. Ze gebruiken hun vee, geiten en koeien, niet alleen voor de melk en het vlees, maar drinken in droge tijden (wanneer de beesten geen melk geven) ook het bloed van de beesten en gebruiken hun huid en botten voor bijvoorbeeld het bouwen van huizen en het maken van kammen. Gelukkig is het regenseizoen nu pas net voorbij en hebben we de stam kunnen helpen met melken. Onze aanwezigheid in het dorp was sowieso al een bijzondere ervaring omdat de Masai in dit dorpje nog niet vaak een mzungu hadden gezien en ook nauwelijks Engels praatte, maar het prachtige zicht op de melkweg zodra het donker begon te worden was echt magisch! En na een nachtje in een Masai hutje (waarin we werden vergezeld door een serie zwerfhonden) was onze ervaring compleet. Op de terugweg hebben we nog een mini-safari gedaan in Tarangire National Park en toen het schemerig begon te worden was het tijd om moe maar voldaan terug te keren naar het hostel.

Toen ik gisterenochtend wakker werd voelde ik mij niet zo lekker, maar gezien het feit dat ik zondag mijn avondeten had overgeslagen dacht ik dat het door de honger kwam. Tijd om een frisse neus en wat fruit te halen op de grote markt om de hoek. En ik wist niet goed of het door de honger, vermoeidheid, de drukte of iets anders kwam, maar daar midden op de markt werd ik ineens heel licht in mijn hoofd en begon alles te draaien. Gelukkig was er een hele vriendelijke big mama die zag dat het niet goed met mij ging en mij heeft meegenomen naar een soort dokterspraktijk. Omdat ik een soort verlammend gevoel bij mijn bil en bovenbeen had besloot deze dokter een kijkje te nemen en al snel kwam hij tot de conclusie dat ik gebeten was door een spin. Niks dodelijks, maar ik kon er wel even ziek van zijn. Ik weet niet hoe en wanneer het is gebeurd, maar de komende dagen moet ik dus even op bed doorbrengen.

Omdat het vandaag al een beetje beter gaat hoop ik morgen mijn laatste dag uit te kunnen zieken en dan richting de Ol Doinyo Lengai te reizen. Een slapende vulkaan van bijna 3km hoog die ik wil beklimmen. Vanuit daar ga ik een paar daagjes naar Kigali, Rwanda, om vervolgens terug te keren en mijn reis in Tanzania voort te zetten. Het voelt een beetje als tijdverspilling hier in het hostel, maar het maakt wel dat ik de tijd heb genomen een lokale krant te kopen. Best apart, want behalve het recente nieuws en sport is er ook een rubriek dat gaat over het feit dat mzungu's hier als geldzak worden gezien en we niet moeten denken dat er locals zijn die écht geïnteresseerd in onze liefde zijn. Haha!

Een weekje Kenia

Wauw. Een uurtje vliegen en ik sta in een compleet andere wereld. Wegen van asfalt, vele flatgebouwen, mensen met toch echt wel heel erg westerse kleren en er wordt zelfs reclame gemaakt voor een imax bioscoop! Dat is even schakelen.

Toen ik, samen met de steen in mijn maag die nog steeds niet helemaal was verdwenen door mijn vertrek uit Oeganda, op het vliegveld in Nairobi aankwam werd ik gelijk op de proef gesteld. Mijn backpack zat namelijk niet tussen de vele koffers op de bagageband en even greep de paniek mij bij mijn keel. Het zal toch niet? Behalve een extra shirtje en onderbroek voor "het geval dat" had ik al mijn kleding en toiletspullen in die backpack zitten! Oké. Adem in, adem uit. Eerst even kijken of mijn backpack ergens ander..... Pfieuuuuwwww! Nog geen twee minuten nadat ik op onderzoek uit ging (en dus eerst een uur bij de bagageband had staan wachten in de hoop dat mijn tas ineens toch nog kwam) zag ik mijn tas op de band vanuit Egypte liggen. Ik kon weer ademen. Hoe hij daar kwam geen idee maar ik was blij dat ik hem terug had.

Tijdens mijn weg naar buiten had ik continu een zwerm van Kenianen om mij heen die van alles van mij wilde. Wil je een safari boeken, Simkaart kopen, geld wisselen, geld pinnen, souvenirtjes kopen, een dagtrip boeken of toevallig met mij trouwen? Even heb ik rust gezocht bij een cafeetje bij t vliegveld en toen een taxi naar het hostel gepakt. Over een afstand van hooguit 10km hebben we zo'n 4uur gedaan met dank aan politieke demonstraties in het centrum die ervoor zorgde dat er vanaf het vliegveld tot het centrum een lange, zo goed als stilstaande, file was.

Eenmaal aangekomen in het hostel wist ik meteen dat ik goed zat. Na het uitkiezen van mijn bed raakte ik aan de praat met een Frans meisje en tijdens ons diner vormden we met drie anderen een groepje waarmee we de volgende dag op pad zouden gaan. Solene (een Frans meisje die net begonnen is aan haar reis rond de wereld in een jaar), Maggy (een Duits meisje die na haar middelbare school twee maanden vrijwilligerswerk wil doen), Bryan (een mzungu uit Zimbabwe die in de safari-industrie werkt en dus veel rondreist) en William (een Chinese man die al twee jaar rond de wereld reist en voorlopig nog niet van plan was te stoppen).

Mijn eerste dagen in Kenia waren super. Waar we de eerste dag met z'n vijven een Olifanten Orphan, een Giraffe Centre en het hoogste Rooftopgebouw van Kenia hebben bezocht, ben ik de dag erop met Maggie en Solene een wandeling gaan maken door de Ngong Hills (wat de vertaling is van vijf knokkels, wat slaat op de vijf heuvels die het gebied bevat). Het weekend heb ik besloten om samen met Maggie nog wat Zuidelijker te reizen naar Naivasha.

Na onze twee uurtje durende reis waarbij we zo'n 25 keer ons hoofd tegen het dak gestoten hebben door de hobbels in de weg waar onze matatu niet de moeite voor wilde nemen die te ontwijken, kwamen we aan bij Lake Naivasha. Onderweg ben ik mij gaan realiseren dat Kenia misschien niet zoveel rijker is dan Oeganda als ik dacht, maar het verschil tussen rijk en arm is gewoon ontzettend groot. De hutjes van golfplaten en dorpjes gebouwd van klei zijn ook hier in overmaat, maar gewoon niet in de grote, veel toeristischer dan welke plek in Oeganda ik ook ben geweest, steden.

Lake Naivasha is een heel mooi meer waar we met een bootje heel dicht bij de nijlpaarden konden komen. And so we did! Samen met vier Keniaanse meiden met een goed gevoel voor humor stapte we ons bootje in en voeren we inderdaad recht door een grote verzameling nijlpaarden heen. Best spannend eigenlijk. Met risico voor zijn eigen leven, maar ook dat van alle andere inzittenden, heeft de kapitein mij een stukje laten varen. Met de wind in mijn gezicht en het prachtige uitzicht over het hele meer, inclusief eilanden, had ik even mijn geluksmomentje.

Nadat Maggie en ik een veel te slechte nacht hadden gehad in ons mega koude tentje en de teleurstelling van de ijskoude douche (die warm had moeten zijn als het stroom niet was uitgevallen) hadden verwerkt, waren we klaar voor een dagje in Hells Gate National Park. Een safaripark waar je op je fietsje door heen kan fietsen en de wilde dieren kan spotten. En zeg nou eerlijk, ik als Nederlander moet toch minimaal een keer op een fiets mijn safari hebben gedaan?!

Daar gingen we dan. Op mijn fietsje door het safarigebied met de zebra's links van mij, de Buffalo's rechts van mij en de giraffe een stukje verderop. Het was een rustige dag waardoor het park totaal niet toeristisch leek en ook tijdens onze drie uur durende wandeling door een prachtig gebied dat ons naar de warmwaterbronnen leidde, kwamen we amper anderen tegen. Super! En op het moment dat we een grote grot binnen liepen benadrukte onze gids dat we niet bang hoefde te zijn. De luipaarden sliepen er immers alleen 'snachts en de laatste keer dat ze iemand gedood hebben was ook al erg lang geleden. De grootste doodsoorzaak in deze grot was namelijk helemaal niet het luipaard! Nee dat was het feit dat als het gaat regenen je geen weg naar buiten hebt en de sterke stroming die ontstaat ervoor kan zorgen dat je het water niet uit komt en je verdrinkt. Erg geruststellende gedachten!

Na het weekend scheidde de wegen van Maggie en mij. Zij ging haar project in Oeganda opzoeken en ik had eerlijk gezegd wel even de behoefte om alleen te zijn en besloot naar Diani Beach te gaan. Beste keus ever.

Witte stranden, een helblauwe heldere zee, palmbomen, een heerlijke temperatuur en een goedkoop hostel dat ook nog eens voorzien was van een groot zwembad. Perfect! Gisteren volop genoten en vanochtend gesnorkeld wat, afgezien van de zee-egel die het zo nodig vond om onder mijn grote teen te gaan liggen, ook echt prachtig was. Koraal en visjes van alle soorten, kleuren en maten. Met het geluid van omslaande golven op de achtergrond en de verkoeling van de schaduw van een dromedaris die besloot mij gezelschap te houden, heb ik besloten om morgen richting Tanzania te gaan. Om zeven uur in de ochtend zal ik gaan beginnen aan mijn ongeveer acht uur lange busreis naar Tanga. Maar tot die tijd nog even met mijn veel te verbrande billen genieten van Diani Beach!

Wat ik van Kenia vind? Lastig om te zeggen gezien ik maar kort en oppervlakkig het land heb bezocht, maar... Een mooi land, met een vriendelijke maar net iets te opdringerige bevolking waar je kan genieten van de diversheid van toeristische trekpleisters. Ik heb gefietst door de zebra's, gekust met een giraffe, gezond op het mooiste strand dat ik ooit heb gezien, gedouched onder een natuurlijke warmwaterbron die geluk en gezondheid brengt en een stel geweldige mensen ontmoet. Een super aanvulling op mijn reis tot nu toe dus!

P.s. De jaloersmakende fotos volgen nog, maar hetWiFi is heel slecht helaas!

Uganda, see you again!

Na een heerlijk weekend vol ontspanning en een beetje angst (mijn poging tot quadrijden was namelijk geen daverend succes, tot groot plezier van Elwin) op de Ssese-Islands, was het dan zo ver. Mijn laatste week in Uganda.

De vakantieperiode was voorbij en dat betekende weer rust op het project. De "kleine" jongens vertrokken elke ochtend weerin hun (soort van) uniformpje richting school en dat betekend de helft van de jongeren om je aandacht over te verdelen. Het was een heerlijke week waarin we de eerste cakejes en koekjes van de pasgebouwde FOHO-bakkerij hebben verkocht, ik samen met Bwowe of Sandra nog een aantal huisbezoeken heb gedaan, ik mijn eerste (en laatste!!!!) kip heb geslacht en ik merkte dat Petra en ik al minder nodig waren dan aan het begin van mijn komst (wat een goed teken is!). Het hoogtepunt van de week was het naar school lopen met de jongens. De lach op hun gezicht toen wij om iets voor half7 de poort binnen kwamen verdween niet meer van die lieve gezichtjes en dat maakte dat we ons ontzettend rijk voelde tijdens onze uur durende wandeling in de regen.

Op donderdag was het dan echt tijd voor mijn "See-you-again-party". Met een grote pot verf hebben we de muur van het gebouw van FOHO beschilderd met onze handafdrukken en na het diner (waar speciaal voor mij heerlijk vlees wat toch zeker een dag langs de weg in de zon moet hebben gehangen aan toegevoegd was) kon de disco beginnen. Met mijn grote kwaliteit voor afscheid nemen begon de brok in mijn keel gedurende de dag toch wel enigszins te groeien. En toen de jongens met z'n alle "It's been a long day without you, my friend. And I'll tell you all about it when I see you again. We've come a long way from where we began, Oh, I'll tell you all about it when I see you again." begonnen te zingen werd het mij toch echt wel iets te veel. Wat ga ik dit project, de jongens ende meidenmissen!

Gelukkig heb ik de allerbeste medevrijwilliger aan m'n zij hier in Oeganda en had Petra geregeld dat er 's avonds ruimte was voor wijn, chocolade en spelletjes. Mijn laatste avond in het vrijwilligershuis, want de volgende ochtend zouden we om iets voor half7 worden opgehaald. Toen nog niet wetende dat dit was voor de aller gaafste dag ooit!

Na een dagje rijden kwamen we vrijdag aan in Bwindi National Park. Een avondje slapen in ons hutje in de bushbush en de volgende dag fit beginnen aan het grote avontuur: de gorilla trekking. En wat was dát ontzettend gaaf zeg!

Met een machete hebben we iets meer dan een uur onszelf door de jungle gebaand voor we de eerste gorilla's zagen. En dan bedoel ik niet ergens op 10meter afstand achter een boom, nee, op twee meter afstand zat een sivlerback zijn ontbijt te nuttigen en kregen wij de kans om de eerste plaatjes te schieten. Gedurende een uur lang stonden we midden in de gorilla familie. Overal kwamen ze vandaan en het leek hen niet zoveel te interesseren dat er een aantal mzungu-ogen op hen gericht waren. Aan t einde was er zelfs een gorilla die voor ons leek te poseren! Ze ging er zo goed voor liggen, en dat op een meter afstand. Geweldig! Twee silverbacks, moeders met hun kleine, jonkies.. alles hebben we voorbij zien komen.

Als afsluiting van het weekend, en om de adrenaline die ik had door de gorilla's weer een beetje op pijl te brengen, hebben we nog een nachtje doorgebracht bij Lake Bunyonyi, het mooiste meer van de wereld. Een boottocht en de wandeling naar een mooi uitzichtpunt maakte het weekend compleet. Ik denk dat ik mij boven op die berg pas echt realiseerde dat ik echt verliefd ben geworden op Oeganda. De mensen, de natuur, de cultuur en natuurlijk ook de herinneringen die ik heb bij dit land. Een speciaal plekje krijgt het zeker. Ik ga mijn tijd hier nooit meer vergeten <3

Vanmiddag vlieg ik naar Nairobi, Kenia. Geen idee wat ik mij er bij voor moet stellen dus ik ben benieuwd. Super spannend vind ik het. Weer helemaal alleen beginnen in een nieuwe stad. We gaan het meemaken.

Bye Uganda, see you again!

Kampala

Terwijl ik merk dat ik echt begin te wennen aan de Oegandeze cultuur, ik al een aantal Oegandeze woorden kan onthouden en eindelijk goed begin te worden in het plassen op een latrine, zit ik alweer over de helft van mijn tijd in Oeganda. En dat betekent goed nadenken over wat ik nog wil zien en doen hier. Zo kwamen Petra en ik op het idee dit weekend een bezoekje aan Kampala, de hoofdstad, te brengen.

Vrijdagochtend eventjes over acht zaten we in het openbaar vervoer van Oeganda, oftewel de Coaster. Voor iets minder dan €2,50 heeft dit busje (waar ongeveer 20 personen in passen en 30 personen in zaten) ons gedurende drie uur van Masaka naar Kampala gereden. En waar we in Nederland een keurig tijdschema hebben en de buschauffeur absoluut niet eventjes wacht op een rennende altijd net iets te late reiziger, rijdt deze pas wanneer de bus vol is. Dus, het kan zomaar eens voorkomen dat je de domme pech hebt dat je een uur moet wachten.

Maar, ook wij hebben gewoon Kampala bereikt. Terwijl we het busje uitstappen weten we niet waar we moeten kijken. De boda's coasters, matatu's, Oegandezen, auto's en nog meer boda's komen werkelijk van alle kanten en waar we ons voorafgaand nog druk maakte over hoe we ons hostel konden vinden is nu onze grootste zorg hoe we in hemelsnaam ooit de overkant van de straat moeten bereiken. Wat een chaos! Maargoed. Even tien keer diep ademhalen, verstand op nul en gaan! Op zoek naar een Boda Boda die ons naar ons hostel wist te brengen.

Want als we eenmaal op weg zouden zijn naar het hostel dan zou het wel goed komen toch? Ja, ik denk dat we dat welgeteld twee minuten gedacht hebben. Petra haar been werd geraakt door een andere Boda en al in de eerste straat begrijp ik opeens waarom de Boda in Kampala tweemaal duurder is. We betalen domweg de levensverzekering van de driver. Waar zijn we beland?!

Goed. Eenmaal aangekomen in het hostel en onszelf te hebben opgefrist kon het weekend dan echt beginnen. En wat bij aankomst dreeg te eindigen in een weekend waarin we al onze materiële bezittingen, een been en op z'n minst vier vingers zouden verliezen, bleek een geweldig weekend te worden.

Na een uitgebreide bodatour (waarvoor we uiteraard weer een veel te hoge mzunguprijs hadden betaald) langs alle highlights van Kampala was het tijd voor een ouderwets stapavondje! Elwin, een medemzungu die voorlopig in Kampala woont, heeft ons op sleeptouw genomen voor een hapje en ons eerste (en tweede en....) drankje en vervolgens heeft hij ons de juiste kroeg gewezen.

Een super leuke avond, tot de volgende ochtend aanbrak. Met een lichte kater, aardig wat vertraging en het gesleep met veel te veel spullen, kwamen we in de coaster terug naar Masaka terecht. En ik kan jullie vertellen, het is best een uitdaging om drie uur lang niet in te ademen op t moment dat je buurman die nog geen 2cm van je vandaan zit uitademd. Deze jongeman had namelijk OF nog nooit gehoord van een tandenborstel, OF een ontsteking aan z'n kies van een jaar oud, OF net voor hij de coaster instapte een dode mus ingeslikt. Gadver wat een lucht!

Eenmaal aangekomen in Masaka konden we eindelijk weer frisse (met uitlaatgas en rook van gesmolten plastic) lucht inademen! Optijd t bedje in en klaar voor een nieuwe week op project!

Nyenge Nyenge

De voorbereiding was prima. De kaartjes waren gekocht, tenten gehuurd, drank ingekocht, tassen ingepakt, de make-up was er weer bij gepakt, de korte broeken mochten eindelijk aan en de nacht voorafgaand hebben we geslapen in een luxe hostel met een goede (warme!!!!) douche. Op naar het Nyenge Nyenge festival in Jinja!

... En Daar stonden we dan. Zes uur rijden en een flinke regenbui later bij de ingang van het festival. Zonder tenten (die er al acht uur lang over twee uur zouden zijn), zonder matras, zonder muziek en met vele andere geïrriteerde festivalgangers. Het moment dat we besloten er het beste van te maken en maar vast aan de drank te gaan, komt er een mede-mzungu aangerend. Ze grijpt mij bij mijn borsten en roept met haar naar bier, bubblegum en Afrikaanse kruiden ruikende adem "BOOBS ARE FOR MILK!!". De toon van het nyenge nyenge festival in Jinja was gezet.

Gelukkig kreeg Petra het met haar blauwe mzungu-ogen voor elkaar dat een van de festivalmedewerkers zijn tweepersoons tentje afstond aan ons viertjes (wat resulteerde in een bijzonder warme, oncomfortabele, niet-claustrofobie-proof maar wel hele gezellige nacht) en fleurde de uitbundig dansende mudukavu's (donkegekleurde mensen) ons humeur wat op met een heerlijk Oegandees festival vol billen schudden, lekker eten en djembé-muziek als gevolg. Genieten!

Gisteren zijn we op huisbezoek geweest van een van de jongens van project en vandaag op bezoek geweest in de vrouwengevangenis van Masaka.  Heel bijzonder weer hoe dat hier gaat.. Nadat ik mijn tas met al mijn hebben en houden had achtergelaten bij de ingang (of eigenlijk onder een parasol op een open veld waar gewoon iedereen bij kon), liepen we de gevangenis binnen waar we gewoon letterlijk tussen de vrouwen en hun kinderen (want die mogen de gevangenen hier tot hun 4e jaar meenemen) doorliepen. De meeste vrouwen hierbinnen zitten gevangen voor moord. Zo ook de meeste moeders hierbinnen, want op de vraag "waar is hun vader?" Kreeg ik het antwoord "die is dood. En dat is de reden dat wij hier zitten". Wanneer de vrouwen vrij komen dat weten ze niet, want door de corruptie hier gaat het er met namen om wie het hoogste biedt. Vervroegde vrijlating? Dat kan! En dat nadat hiervoor een flinke som geld neergelegd is deze vervroegde vrijlating toch weer wordt geannuleerd? Dat kan ook! Als de schuldeisende partij dan maar genoeg betaald.

Van de week gaan we condooms uitdelen in de prostitutiebuurt, willen we een keertje tot laat op het project blijven zodat we eens een hele dag van de jongens zien en gaan we afscheid nemen van Aart. Wel gek hoor, ben hier met hem samen gekomen en vanaf het eerste moment eigenlijk alles met hem samen gedaan. Maar goed. Ook dat hoort erbij! Gelukkig hoef ik nog eventjes niet aan mijn afscheid te denken :)

Liefs!

Ze leven hier gewoon ècht zo!

JAAAAAA Niels heeft zijn scriptie gehaaaaald! Gefeliciteerd topper! Super trots op en blij voor hem natuurlijk, maar hier komt ook mijn eerste verlangmoment naar huis bij kijken. Maargoed, dit zal niet de laatste zijn. Nu vrije tijd, WiFi en weer genoeg te vertellen dus dat betekend een nieuwe blog :)

Begin van deze week kregen we een korte rondleiding door Nyendo. We kregen een kijkje in het (oude) leven van de straatjongeren. Als ik hier in mijn uppie had gelopen als blonde, onschuldige, mzungu was ik op zijn minst twee keer beroofd geweest, maar met Bwowestrak aan mijn zij waren de straatjongeren erg open. Bwowe heeft het vertrouwen van de jongens gewonnen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij bijzonder ongemakkelijk voelde bij het "bekijken" van de in de brand staande vuilnisbuil vol plastic en de daarbij nietsvermoedende spelende kinderen, de marihuana-rokende straatjongeren (waarbij geen vloeitje maar een opgerold stuk lijntjespapier werd gebruikt), de ruïnes wat door de straatjongeren hun huis genoemd moet worden en het water vol olie en afval waarmee zij zich moeten wassen. Deze mensen leven hier gewoon ècht zo! Ik kon, of misschien wilde, het gewoon niet geloven.

Niet veel later kwam mijn tweede besefmomentje: we gaven seksuele voorlichting op het project en terwijl wij ons druk maakte over het "no condom, no seks", werd ons duidelijk dat de vrouwen hier erg weinig te zeggen hebben. Niks baas over je eigen lichaam en niks mijn man is voor mij alleen. Hier in Oeganda, of met namen in de achterbuurt blijkt geld nog een veel grotere rol te spelen dan ik dacht. En met de huidige president, die ervoor zorgt dat de rijke rijk en machtig blijven en de arme arm en onwetend blijven, zal hier ook moeilijk verandering in komen. Ikzelf vind het lastig zulke dingen te accepteren. Net als het accepteren, of misschien ook respecteren, van de manier van straffen hier. En dan hoor ik jullie al zeggen "ja maar die mensen weten niet beter", het probleem is dat er dus echt wel mensen zijn die dat wel weten. Maar goed, heel veel anders kan je niet als je de financiële middelen niet hebt om op zoek te gaan naar beter..

Gelukkig hebben we de rest van de dagen op het project veel lol gehad. De scholen zijn sinds woensdag met vakantie dus er zijn dubbel zo veel jongens en dus is er dubbel zo veel te doen. We hebben spelletjes gedaan, we hebben het bijgebouw (die bedoeld is om uiteindelijk ook de meiden te kunnen laten slapen op het project) geschilderd, we hebben gedanst en we hebben (een poging gedaan tot) de jongens leren klokkijken. Het weer is heerlijk en ik merk dat ik na zo een korte tijd toch al wel een band met de jongens en sommige meiden krijg. De meiden houden voornamelijk zichzelf bezig met het (leren) naaien van kleding en maandverband en het perfectioneren van elkaars kapsel, dus dat contact is wat lastiger maar dat vind ik ook niet erg (de namen van alleen de jongens zijn al lastig zat! Haha).

Woensdag heeft Mukasa ons meegenomen naar een begrafenis. Nu voelde het een beetje raar dat we daar naartoe gingen omdat wij de betreffende persoon niet hebben gekend, maar al snel was dat gevoel vergeten. Wanneer er hier iemand overlijdt dan betalen namelijk alle vrienden en familie voor de begrafenis en dat is dan ook een heel evenement. En wat blijkt? Het is dus ook gewoon doodnormaal dat er allemaal mensen komen die wel zin hebben in een lekker bord gratis eten. Haha!

Donderdag hebben we het afscheidsfeestje van Linda gehad. Dit werd gevierd met een grote dancebattle. Wat kunnen die Afrikanen dat toch goed! Ik voelde mij een beetje een stijve hark maar ik geloof dat de Oegandezen de dansstijl van die mzungus wel grappig vinden (of ze dansen mij na omdat ze mij belachelijk maken... Maargoed misschien is het beter dat ik dat dan niet weet!) ;)

En dan het weekend. De safari in het grootste natuurgebied van Oeganda met de sterkste waterval van de wereld. Wat geweldig! Aart en ik hadden een privésafari wat maakte dat we de tijd helemaal aan onszelf hadden. We hebben Olifanten, Giraffen, Antilopes, Wilde zwijnen, verschillende vogels, herten, een Luipaard en vast nog heel wat andere mooie beesten gezien. Dit weekend heb ik alleen maar genoten en zelfs weer een goede (koude dan wel) douche kunnen nemen dus ik denk dat anderen nu ook weer van mij kunnen genieten. We sliepen in een superluxe tent met geweldig uitzicht en kregen een viergangendiner! Ergens voelt het dubbel om zo een "luxe" weekendje te hebben terwijl ik weet dat ik dat geld ook heel goed kan besteden aan de mensen hier. Maar ik denk dat het wel goed is om dat gevoel af en toe los te laten. Om eerlijk te zijn denk ik dat ik zulke weekendjes ook wel nodig heb, want ondanks dat ik ontzettend geniet van het project, de cultuur, het land, de jongens en de dankbaarheid voor het werk dat we doen, heb ik het na een week ook wel even gehad met de latrines, het continu opvallen, het amper kunnen wassen en de ellende die in Nyendo te zien en te voelen is. En ja, ik weet dat ik er pas een week ben. Gelukkig maar, want ik moet er nu nog niet aan denken om afscheid te nemen.

Komende week staat het afscheid van Lieselot op de planning en van 't weekend een festival. Ik ben weer benieuwd en heb zin in een nieuwe week!

Liefs.

P.s. Ik ga proberen wat fotos die gemaakt zijn met mijn mobiel online te zetten voor wat ondersteunend beeldmateriaal :)

Foundation of Hope

Zo. Intussen zit mijn tweede dag hier in Oeganda erop en wordt het tijd dat ik jullie eens op de hoogte breng van waar ik mij de komende zes weken mee bezig zal houden! Maar eerst.. de reis ernaartoe.

Na een prima reis (waarbij de halve aanranding op het vliegveld in Caïro werd gecompenseerd door het bijna lege vliegtuig naar Entebbe waardoor ik languit kon gaan liggen) en een korte nacht in het Entebbe Backpackers Hostel, werd ik gisterenochtend dan toch echt wakker in Oeganda. Mijn avontuur was begonnen!

Zondagochtend (twee uur na afgesproken tijd natuurlijk) werden Aart, een medevrijwilliger die ook in het hostel in Entebbe verbleef, en ik opgehaald door William. William (wie voor zijn beroep naast chauffeur ook tourguide is) heeft ons over de rode, hobbelige zandpaden, langs de evenaar richting Masaka gebracht en ons alle ins- en outs over het leven in Oeganda verteld. Een super interessante rit waarbij we onze eerste ervaring hadden met kinderen die vol enthousiasme de goedbedoelde woorden "Bye Msungu", wat letterlijk hallo blanke betekend, naar ons riepen.

Niet veel later in Masaka realiseerden we ons dat we echt een attractie zijn voor de Oegandezen. Het "Bye mzungu" hield niet op, iedereen kijkt en zwaait naar je en de goedgelovige Aart is binnen zijn eerste 24uur in Oeganda al beroofd van zijn petje. Het is een prachtig land met veel natuur en ontzettend vrolijke mensen, maar van wat ik tot nu toe heb gezien lijkt het in niks op Nederland. Gelukkig kwam ik daar ook niet voor ;)

Vanochtend werden we opgehaald en hebben we kennis mogen maken met de andere vrijwilligers (hele leuke meiden overigens!), de bodaboda (een scootertaxi waarbij je achterop zit, zonder helm, voor mijn gevoel zonder snelheidslimiet maar gewoon gaat en echt kriskras door het verkeer rijdt), Masaka en het project. En daar zou ik jullie meer over vertellen.... :)

Foundation of Hope

Op het project (gelegen in Nyendo, de achterbuurt van Masaka) verblijven momenteel 24 straatkinderen. Jongens die vrijwillig aansluiten bij FOHO, Foundation of Hope. Hiervan hebben 15 jongens de basisschoolleeftijd (4-12) en dus vanuit het project de mogelijkheid om "gratis" naar school te gaan (de primary school). Deze jongens lopen minstens een uur, meestal zonder ontbijt, naar school. Sommigen met schoenen, sommigen zonder. De meeste kinderen hebben, ondanks ze op het project verblijven, een droog gebarsten huid en hebben een dusdanig sterke geur van zweet waardoor ze zichtbaar straatkinderen zijn en worden ze telkens wanneer ze dat roteind lopen, door de Oegandese maatschappij buitengesloten en gepest. Ondanks dat zijn de jongens ontzettend vrolijk en willen ze graag leren.

De andere 9 jongens zijn ouder (12-18) en verblijven overdag op 't project. Deze jongens hebben niet de mogelijkheid vanuit het project naar school te gaan. Zij hebben als kind al een achterstand opgelopen doordat zij nooit school hebben gehad. Bij FOHO krijgen zij een alternatief aangeboden. Dit betekend aangepaste lessen op het niveau van de jongens, afwisselend met sportactiviteiten.

Sinds 2015 kunnen de jongens op het project slapen en hoeven zij niet meer de straat op. Echter, de slaapgelegenheid is klein en dat betekend dat sommige jongens met twee of soms zelfs met drie een smal bedje moeten delen. Geen tien, maar in ieder geval slapen ze niet meer op straat.

Daarnaast zijn er overdag ook dames op het project. Deze dames hebben de middelbare schoolleeftijd (12-18). Ze zijn geen straatkinderen, maar wel schoolverlaters. Ze zijn vaak te arm om naar school te gaan, zijn HIV-positief of zwanger. Op het project krijgen de dames onder anderen les in het vlechten van haar of het maken van kleding.

Het is erg moeilijk om meiden van de straat te krijgen, omdat de meesten hun geld verdienen in de prostitutie. Sommigen zijn zelfs bereid om voor €0,75 cent seks te hebben. Een uitschieter dat een meisje kan verdienen is €6,50. De meiden willen pas hulp van het project, wanneer ze echt zeker weten dat ze op een andere manier hun geld kunnen verdienen (De jongens trouwens ook). Daarom zijn er geen meisjes-straatkinderen op het project. Maar Mukasa, de Oegandese projectleider van FOHO dat ook als straatkind is opgegroeid, wil óók voor deze meisjes strijden en een slaapplek realiseren... Als er genoeg geld is...

Van maandag tot en met donderdag, soms vrijdag, zijn de vrijwilligers op het project om te ondersteunen bij eigenlijk alles. Zo geven we voorlichting over seks, veiligheid of hygiëne bijvoorbeeld, geven we les, doen we activiteiten met de kinderen en jongeren van het project en helpen we met bijvoorbeeld de bouw, het schoonmaken of opruimen van en rondom het project. In de weekenden zijn we vrij en hebben we de tijd aan onszelf en doordeweeks nemen we ook regelmatig een kijkje in het dagelijks leven van de Oegandezen.

Morgenvroeg worden we opgehaald door Bwowe, een jonge Oegandees die werkt op het project (of werken... hij wordt alleen betaalt wanneer hier geld voor is, maar krijgt in ieder geval wel onderdak en eten bij het project), voor een rondleiding door de community. Woensdag gaan we een kijkje nemen in het ziekenhuis en van t weekendwil ik samen met Aart naar de Murchison Falls National Park. Ik ben benieuwd!

Welkom op mijn reislog!

Nog 17 dagen, 16 nachtjes, 7 werkdagen en 8263926392 zenuwmomentjes en dan is het eindelijk zo ver: mijn grote avontuur gaat beginnen! Vier maanden naar Afrika. Meer van de wereld zien. Super spannend, leuk, stoer, maar ook doodeng vind ik het! Ik heb geen idee wat mij te wachten staat en soms heb ik het gevoel dat dat misschien maar goed is ook. Poepen in een gat, douchen met een zak (door de zon opgewarmd) water en van zeven tot zeven binnen zitten omdat het voor en na die tijd gevaarlijk is om naar buiten te gaan. Waarschijnlijk komt het woord cultuurschok erg dichtbij volgende maand ;)

Omdat ik regelmatig de vraag krijg of dat ik een blog ga bijhouden gedurende mijn reis, en mij dat stiekem best leuk lijkt, heb ik besloten hier iets mee te doen. Via deze reislog wil ik mijn vrienden, familie en andere mensen die het leuk vinden om mijn reis te volgen, op de hoogte houden van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Ik ga proberen regelmatig nieuwe verhalen en foto'ste plaatsen, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom (of op mobiel vaak onderaan de pagina).

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Lieke