JAAAAAA Niels heeft zijn scriptie gehaaaaald! Gefeliciteerd topper! Super trots op en blij voor hem natuurlijk, maar hier komt ook mijn eerste verlangmoment naar huis bij kijken. Maargoed, dit zal niet de laatste zijn. Nu vrije tijd, WiFi en weer genoeg te vertellen dus dat betekend een nieuwe blog :)

Begin van deze week kregen we een korte rondleiding door Nyendo. We kregen een kijkje in het (oude) leven van de straatjongeren. Als ik hier in mijn uppie had gelopen als blonde, onschuldige, mzungu was ik op zijn minst twee keer beroofd geweest, maar met Bwowestrak aan mijn zij waren de straatjongeren erg open. Bwowe heeft het vertrouwen van de jongens gewonnen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij bijzonder ongemakkelijk voelde bij het "bekijken" van de in de brand staande vuilnisbuil vol plastic en de daarbij nietsvermoedende spelende kinderen, de marihuana-rokende straatjongeren (waarbij geen vloeitje maar een opgerold stuk lijntjespapier werd gebruikt), de ruïnes wat door de straatjongeren hun huis genoemd moet worden en het water vol olie en afval waarmee zij zich moeten wassen. Deze mensen leven hier gewoon ècht zo! Ik kon, of misschien wilde, het gewoon niet geloven.

Niet veel later kwam mijn tweede besefmomentje: we gaven seksuele voorlichting op het project en terwijl wij ons druk maakte over het "no condom, no seks", werd ons duidelijk dat de vrouwen hier erg weinig te zeggen hebben. Niks baas over je eigen lichaam en niks mijn man is voor mij alleen. Hier in Oeganda, of met namen in de achterbuurt blijkt geld nog een veel grotere rol te spelen dan ik dacht. En met de huidige president, die ervoor zorgt dat de rijke rijk en machtig blijven en de arme arm en onwetend blijven, zal hier ook moeilijk verandering in komen. Ikzelf vind het lastig zulke dingen te accepteren. Net als het accepteren, of misschien ook respecteren, van de manier van straffen hier. En dan hoor ik jullie al zeggen "ja maar die mensen weten niet beter", het probleem is dat er dus echt wel mensen zijn die dat wel weten. Maar goed, heel veel anders kan je niet als je de financiële middelen niet hebt om op zoek te gaan naar beter..

Gelukkig hebben we de rest van de dagen op het project veel lol gehad. De scholen zijn sinds woensdag met vakantie dus er zijn dubbel zo veel jongens en dus is er dubbel zo veel te doen. We hebben spelletjes gedaan, we hebben het bijgebouw (die bedoeld is om uiteindelijk ook de meiden te kunnen laten slapen op het project) geschilderd, we hebben gedanst en we hebben (een poging gedaan tot) de jongens leren klokkijken. Het weer is heerlijk en ik merk dat ik na zo een korte tijd toch al wel een band met de jongens en sommige meiden krijg. De meiden houden voornamelijk zichzelf bezig met het (leren) naaien van kleding en maandverband en het perfectioneren van elkaars kapsel, dus dat contact is wat lastiger maar dat vind ik ook niet erg (de namen van alleen de jongens zijn al lastig zat! Haha).

Woensdag heeft Mukasa ons meegenomen naar een begrafenis. Nu voelde het een beetje raar dat we daar naartoe gingen omdat wij de betreffende persoon niet hebben gekend, maar al snel was dat gevoel vergeten. Wanneer er hier iemand overlijdt dan betalen namelijk alle vrienden en familie voor de begrafenis en dat is dan ook een heel evenement. En wat blijkt? Het is dus ook gewoon doodnormaal dat er allemaal mensen komen die wel zin hebben in een lekker bord gratis eten. Haha!

Donderdag hebben we het afscheidsfeestje van Linda gehad. Dit werd gevierd met een grote dancebattle. Wat kunnen die Afrikanen dat toch goed! Ik voelde mij een beetje een stijve hark maar ik geloof dat de Oegandezen de dansstijl van die mzungus wel grappig vinden (of ze dansen mij na omdat ze mij belachelijk maken... Maargoed misschien is het beter dat ik dat dan niet weet!) ;)

En dan het weekend. De safari in het grootste natuurgebied van Oeganda met de sterkste waterval van de wereld. Wat geweldig! Aart en ik hadden een privésafari wat maakte dat we de tijd helemaal aan onszelf hadden. We hebben Olifanten, Giraffen, Antilopes, Wilde zwijnen, verschillende vogels, herten, een Luipaard en vast nog heel wat andere mooie beesten gezien. Dit weekend heb ik alleen maar genoten en zelfs weer een goede (koude dan wel) douche kunnen nemen dus ik denk dat anderen nu ook weer van mij kunnen genieten. We sliepen in een superluxe tent met geweldig uitzicht en kregen een viergangendiner! Ergens voelt het dubbel om zo een "luxe" weekendje te hebben terwijl ik weet dat ik dat geld ook heel goed kan besteden aan de mensen hier. Maar ik denk dat het wel goed is om dat gevoel af en toe los te laten. Om eerlijk te zijn denk ik dat ik zulke weekendjes ook wel nodig heb, want ondanks dat ik ontzettend geniet van het project, de cultuur, het land, de jongens en de dankbaarheid voor het werk dat we doen, heb ik het na een week ook wel even gehad met de latrines, het continu opvallen, het amper kunnen wassen en de ellende die in Nyendo te zien en te voelen is. En ja, ik weet dat ik er pas een week ben. Gelukkig maar, want ik moet er nu nog niet aan denken om afscheid te nemen.

Komende week staat het afscheid van Lieselot op de planning en van 't weekend een festival. Ik ben weer benieuwd en heb zin in een nieuwe week!

Liefs.

P.s. Ik ga proberen wat fotos die gemaakt zijn met mijn mobiel online te zetten voor wat ondersteunend beeldmateriaal :)