Terwijl ik merk dat ik echt begin te wennen aan de Oegandeze cultuur, ik al een aantal Oegandeze woorden kan onthouden en eindelijk goed begin te worden in het plassen op een latrine, zit ik alweer over de helft van mijn tijd in Oeganda. En dat betekent goed nadenken over wat ik nog wil zien en doen hier. Zo kwamen Petra en ik op het idee dit weekend een bezoekje aan Kampala, de hoofdstad, te brengen.

Vrijdagochtend eventjes over acht zaten we in het openbaar vervoer van Oeganda, oftewel de Coaster. Voor iets minder dan €2,50 heeft dit busje (waar ongeveer 20 personen in passen en 30 personen in zaten) ons gedurende drie uur van Masaka naar Kampala gereden. En waar we in Nederland een keurig tijdschema hebben en de buschauffeur absoluut niet eventjes wacht op een rennende altijd net iets te late reiziger, rijdt deze pas wanneer de bus vol is. Dus, het kan zomaar eens voorkomen dat je de domme pech hebt dat je een uur moet wachten.

Maar, ook wij hebben gewoon Kampala bereikt. Terwijl we het busje uitstappen weten we niet waar we moeten kijken. De boda's coasters, matatu's, Oegandezen, auto's en nog meer boda's komen werkelijk van alle kanten en waar we ons voorafgaand nog druk maakte over hoe we ons hostel konden vinden is nu onze grootste zorg hoe we in hemelsnaam ooit de overkant van de straat moeten bereiken. Wat een chaos! Maargoed. Even tien keer diep ademhalen, verstand op nul en gaan! Op zoek naar een Boda Boda die ons naar ons hostel wist te brengen.

Want als we eenmaal op weg zouden zijn naar het hostel dan zou het wel goed komen toch? Ja, ik denk dat we dat welgeteld twee minuten gedacht hebben. Petra haar been werd geraakt door een andere Boda en al in de eerste straat begrijp ik opeens waarom de Boda in Kampala tweemaal duurder is. We betalen domweg de levensverzekering van de driver. Waar zijn we beland?!

Goed. Eenmaal aangekomen in het hostel en onszelf te hebben opgefrist kon het weekend dan echt beginnen. En wat bij aankomst dreeg te eindigen in een weekend waarin we al onze materiële bezittingen, een been en op z'n minst vier vingers zouden verliezen, bleek een geweldig weekend te worden.

Na een uitgebreide bodatour (waarvoor we uiteraard weer een veel te hoge mzunguprijs hadden betaald) langs alle highlights van Kampala was het tijd voor een ouderwets stapavondje! Elwin, een medemzungu die voorlopig in Kampala woont, heeft ons op sleeptouw genomen voor een hapje en ons eerste (en tweede en....) drankje en vervolgens heeft hij ons de juiste kroeg gewezen.

Een super leuke avond, tot de volgende ochtend aanbrak. Met een lichte kater, aardig wat vertraging en het gesleep met veel te veel spullen, kwamen we in de coaster terug naar Masaka terecht. En ik kan jullie vertellen, het is best een uitdaging om drie uur lang niet in te ademen op t moment dat je buurman die nog geen 2cm van je vandaan zit uitademd. Deze jongeman had namelijk OF nog nooit gehoord van een tandenborstel, OF een ontsteking aan z'n kies van een jaar oud, OF net voor hij de coaster instapte een dode mus ingeslikt. Gadver wat een lucht!

Eenmaal aangekomen in Masaka konden we eindelijk weer frisse (met uitlaatgas en rook van gesmolten plastic) lucht inademen! Optijd t bedje in en klaar voor een nieuwe week op project!